مولانا عبدالکبیر (فرخاری)                                                             ونکوور، کانادا

                               آموزگار

میزند پهلو به کاخ عــــرش دل آمــوزگـــار           گوهر یکتای دانش را بود پــــروردگــار

ازمحبت بس که لبریزاست جــــام قلـــب آن         همچومادرطفل را گیرد درآغوش وکـــنار

دردبستان نیست هرگزازشرافت رنگ وبــو          تانگیرد طفل مکتب دامن استـــــاد کــــار

زنگ جهل ازصفحه ی دل میزدایدبا نـــفس           درنفس دارد چو جام باده علم روزگــــار

آنکه مینازد که پروازش به کیهان مــیرســد           سرفروبردست برپای معلم بــی شمـــــار

صیقل آیینه ی اسکنـدری بینــــم کــــه اوی            درضمیرش همچوجام جم کشدنقش ونگار

درشبستان حرم افروخت شمـــع معــرفــت            میزند برخرمن نادانی چون آتـــش شـرار

میکند ازنور دانش شـــام را روز سفیـــــــد           راز پنهان جهان ازکلک تدبــیر آشکــــار

آنچه میبینی که دارد مهر تخنیک و عـــلوم            فکرت بیدار استادیست مــــی افـــتد بکار

چیده اند ازباغ دانش میوه ی شـــاخ بـــــلند            باغبانش را سزدگیــــرد لـــوای افــــتخار

هرکه مینوشد زآب چشمه ی دانای فحـــــل            درمحیط زندگانیهاست دایــــم کـــامگــار

صخره سنگ ازقطره ی باران نمی یابد اثر            دانه ی بیمغز میپوسد زاعـــجاز بهـــــار

میفتد درپرتگاه و موج طـــوفـــان زمـــــان            درس عبرت گرنگیرد ملت ازروزگــــار

آدمی را رهنما گردد بـــه اوج کهـــکشـــان            ازدرون بیرون کشد اسرار چرخ کجمدار

گرننازد اهل فکرت برمقـــام ارجـــمنـــــــد            بی دم و دود نفس آیینــه میگیـــرد غبـــار

روز میمونش به تجلیــــل آورد اهــــل ادب            اوست دربام جهان افرشته ی گردون سوار

                            نیست (فرخاری) مبارک روز او بی آب و نان

                            روز او باشد همی بی آب و بی نان نیش مــــار