مولانا عبدالکبیر (فرخاری)
باطـــل پرســـــت
نمیدانم چــرا باطــــل پــرستیــــم گلوی حق به سنگ سرمه بستیـم
جهان معرفت آشفتــــه ازماســـت کلید قفـــل معنـــــارا شکستیــــــم
جهالت را چوزلف یاربــوسیـــــم به دانش دشمــن ازروز الستیــــم
زفکرنارســـــــا درسایــــۀ دیـــن خداو خلق راازهـــــم کسستیــــــم
سماجت درنهاد کهنه فکریســــت زنوبیزار تــــاروزیکـــه هستیــــم
زفرط بیتمیزی چون سبک مغـــز به پای خم زمی ناخورده مستیــــم
به رتبت غرب راجا آسمانهاســت فقط ما لایــــق گــــودال پستیــــــم
نهال بـــاغ راپـــــرورد دهقـــــان خس وخاشاک بیبـــنیاد رستیــــــم
بگو(فرخاری) دانای جهان را
چرا ما دردل ظلمت نشستیـــم