م. ایوب ساعی فاریابی
امید صلح
کهکشان تسخیر
شد ما در جنگ
بیحاصل
هنوز
در نفاق قوم و
مذهب ما
همه جاهل هنوز
صبح روشن در
ضلام شام
ظلمت خفته است
دیگران در صلح و
آرامی ما بیکار و کاهل هنوز
اشعهء نور هنر
از ملک ما
در غرب رفت
غربی ها در بحر عشرت
ما که در ساحل هنوز
طفل شان آسوده حال
و غرق در
علم و هنر
طفل ما محتاج نان و
کاغذ و پنسل هنوز
از هزاران سال
قبل
کاروان تمدن
داشتیم
کاروان ها رفت ما
در گوشهء
منزل هنوز
از فروغ صبح
رخشان کلبهء
روشن نشد
مانده در اوج سیاهی پای ما در گل هنوز
چونکه خندیم از امیدی
صبح ما
خندان نشد
"
خنده
ای زخمم
دهد خون همچنان از دل هنوز"
چال و دغل عنوان صلح
با خود
زیاد انداختند
این
دروغین صلح
گویند خود عامل قاتل هنوز
حسرتا ! از گلشن
کشور نیآید
صوت خوش
زاغ
نگذارد که
آید نغمهء بلبل هنوز
"ساعیا"
جای مقامت
نیست در
کشور کنون
نوبت
جانی بود
هم رهزن و قاتل هنوز