م، ایوب  ساعی  فاریابی
 کلگری   -   کنادا
                                                         اشک  حسرت

                                          اشک  حسرت  سر نگون   از   گرمی    پیما نه    شد
                                          از  فروغ  سوز  دل    روشن     می   و   میخانه    شد

                                          شمع    را  سوز و   گدازش    جلوه   روشن    دلیست
                                          در   ره  عشقش  ببین   هر  جا    پر    پروانه     شد

                                          پیک   صهباء   را    بود  رمزی  که    دیدم    صبحدم
                                            صوفی   عسی    نفس   با   ساقی ،  هم  پیمانه     شد

                                         آب   مینا  را   بود     خاصیت    از    خود       شدن
                                         شیخ    هم   از  قطره   می   هم  بستر     دیوانه    شد

                                         دین   و   مذهب   با   می  صافی  نمی  جوشد  به دیگ
                                         باورم   ناید     که   شیخ    و  ساقی هم   همکاسه    شد

                                         شمع  را  گفتند  چرا   سوزی    از    شب    تا    سحر
                                          گفت    بر   من    جانثاری   خاطر       جانانه     شد

                                         اشک     چشمم   در  بساط    زندگی    هایم     به  من
                                         ریخت  در  دامن   مرا هر یک  چویک در دانه     شد

                                         در   مزار  از شمع  روشن    برده  اند    فیض    مدام
                                        این    حکایت    بین    مردم     مصدر    افسانه     شد

                                        رشنا      سازد      دیار    و    خانهء         بیچار گان
                                        شمع  را    نازم    فدای      از   خود       بیگانه     شد

                                       سعی   "ساعی"  میکند   روشن   دماغ   کفر    و  دین
                                      زین   تلاش   است     عالمی  گر  صاحب  را بانه   شد