دیدِ
نوروز
؟؟؟؟
.......
سوالی
کرده از یاران
دیارم
بهاران کی شگفته درکنارم؟؟!
به جای ابر
بی
باران بگریید
رود حرفی اگر
از آبشارم
قسم بر گلزمینِ آرزوها
که
من مثلِ همیشه خوارِ خوارم
ز
آزادی
اگر آید
سخن پیش
درین زندان نمی آید به کارم
نمی گردد به جز ازناله ها تان
بود دیری
که
در دورِ مدارم
کسی کرده به
میدانِ سیاست
به
زنجیری سکوتِ تان مهارم
شدم معتادِ گردِ زردِ پاییز
هوایِ
دیدِ نوروزی ندارم
زمین از دیدنم گردیده بیزار
مگر بر
گردنِ او بارِ بارم
برای
هرچه لُوچّک در زمانه
بلا نسبت
که
میدانِ قمارم
زاستقلالِ
من چیزی مپرسید
که
من
همسنگرِ هرچه شعارم
ز
صیادِ
سیاست گر بجویی
به
نیرنگی
به هردوری شکارم
درینجا
نکته ی ناگفته مانده
که
من کاری
به
کاری کس ندارم
ولیکن گر
بخواهد دشمنِ من
کشد
از
روزگارِ من دمارم
سخن
سربسته بینِ آستینش
بخواهد یا
نخواهد عینِ مارم
نورالله
وثوق
...........
2-1-1388
شعرامروزافغانستان
خوشۀِ
نا
خوشی
.........
سهمی که به میهنم رسیده
دانی چه قدر ازو بعیده
درهر قدمی به پایِ مرزش
خارِِ خطر
خسان خلیده
بمبی به هوایِ انفجاری
از
دوربه سویِ او
دویده
ازپهلویِ کوچه
اش
به کرَّات
زخم
از سرِ هرزبان شنیده
در
مزرع
قلبِ بیقرارش
صدخوشۀِ نا خوشی
دمیده
در بحرِ نگاه بیکرانش
سونامیِ درد و غم وزیده
دردا
که
به
دَورِ
چشمِ
هوشش
از اولِّ شب الی سپیده
یا
مادرکی شکسته قامت
استاده و پُشتِ اوخمیده
یا
کودکِ بی غذایِ
بی
کو
کو مادرِ خویش را ندیده
یا دخترکی
میانِ آتش
از
دستِ جفای شُو خزیده
یا آنکه زنی به نوجوانی
بر دارِ جفا شده کشید ه
یا پیرِ غریبِ ناتوانی
افتادۀِ دست و پابریده
یک
عمر زجورِ جهل وظلمت
هر
لحظۀِ
زهرِ غم چشیده
یازخمیِ جنگِ رنگ و
نیرنگ
یا وارِث
یک
سری
شهیده
این رشته سرِ دراز دارد
ترسم که غزل شود قصیده
اما سخنی نگفته باقیست
پایانِ شبِ سیه سپیده
.......
نورالله وثوق
http://norollahwosuq.blogfa.com/
شنبه 7
- 1 - 1389