مولانا عبدالکبیر (فرخاری) ونکوور، کانادا
بهــــــار
دربهارآیین زرتشتی عیـــــان آیـــــد بــــــرون لاله چون چشم شفق آتش فشان آیـــد بـــرون
ازشگفتن بسکه لبریزست صحن روزگــــار فرش رنگین زمین ازکهکشان آیـــد بـــرون
کودک گل شیرمیخواهد زشبنم صبــــــــحدم تابه پاس خاطربلبل جوان آیــــــد بــــــرون
خسروگل تانشیند برســــریـــــرخســـــروی همچوسوسن باربدبا صد زبان آیــــد بـــرون
برمشامم بوی مشک آیدزدامــــــان نسیــــــم دربساط باغ اگردامن کشان آیــــــد بــــرون
گرچه ابرست مکمن آتش به اقلـــیم حیــــات آذرخش ازآستین ارغوان آیــــــد بــــــــرون
دربهارمیهنم ازجنگ وباروت و تـــفنــــــگ دردرختان جای گل برگ خزان آیـد بــرون
جنگ سالاریکه ازغارت به قارون شدرفـیق هست وبودش فارغ ازشرح وبیان آید بـرون
کلبۀ بیچارۀ دیــــگرتهـــــــی ازآب و نـــــان ازکنارروزنش آه و فغان آیــــــــد بــــــرون
ناامیدی دروطن باشــــد چـــودود تــــیره دل ازدرون سینۀ افتادگان آیــــــد بـــــــــــرون
ازتزروشاخ سرو آهنگ حسرت برملاســت داغ ننگ ازدفتروقت و زمان آیــد بـــــرون
سرنوشت مااگر افتد به دســــت دیــــــگران گرگ خون آشام وحشی پاسبان آید بـــــرون
لقمه یی نان گردهداربــــاب زورو اقتـــــدار بیجویدن لقمه ازکنج دهان آیــــــد بــــــرون
ضعف ما(فرخاری) دارد ریشه دربند نفاق
موج بحرازقطره های بیکران آید بـــــرون
^
مولانا عبدالکبیر (فرخاری) ونکوور، کانادا
گــــــــل
ابراگرگرید کند شاداب ســــــرتاپــــــای گـــــل خنده اش ریزد شرر درخرمن فردای گل
داد بردست نسیم از نگهت خــــوش ارمغــــــان برمشام جان رساند تحــــفۀ والای گــــــل
خفته درآغوش گلبن بلبل ازفــــــرط نشــــــــاط ساغرساقی بگیرد رنگ از مینــــای گــل
صبح مینالد هزار ازشوق وصــــلت تابه شـــام سخت میبالد که بیند قامت و سیمای گــــل
ازبیابان تابه کوی و برزن و صــــحن چمـــــن میکشد دست طبیعت چهرۀ زیبای گــــــل
ازریاحین فرش عالم زیب سقلاطون گرفــــــت میدهدکابن به عقد دختر رعنای گـــــــــل
دربهاران میهن ما چون جزان بیرنگ وبوسـت تخم کین افشانده دهقان ستمگرجای گـــل
ظلمت آباداست فرش وبســــــــترروی زمــــین ازدرون خاک میآید برون غوغای گــــل
کاش (فرخاری) که باشد صلح دایم گل شگفت
چشم تا وا میکنی بینی تو یک دنیــــــای گــــل