بهار وطن قبل از جنگ            بهار

   مژده ای دل که به ملک فصل بهاران است باز

                               چشمه ساران محل میله ً خوبان  است باز  

   آسمان  را  اختران  کــرده  چــراغان  شبها

                               دورً مهتاب ً تمام خرگه  نمایان  است باز

   پــر  بــود  ساحــه  ز آواز  نیکوی  مــرغان

                                ساز جویبار و نهور، نغمۀ باران  است باز

   در فضاست جـلوهً الـوانً خـوشً قـوس قـزح

                               در بیابان و چمن رقص غزالان  است باز

   گرچــه رنگین ز بهار گشته د یــاران مــا را

                               رنگین تر از همه جا ساحۀ پغمان است باز

   گویی  آمد  بــه  ثمر  خـون ً  شهیدان ً  وفــــا

                               بسکه از لاله  دگر  سرخ  بیابان  است باز

   آنقدر بوی خوش است پخش در سپهر و زمین

                               که مرا از تنفس  زانوی  لرزان  است باز

باده کن ترک و مگیر گوشه ً عزلت" خارکش"

آگه  که  در  همه  جا  جلوه  ً جانان  است  باز

   بهار به جمله جهانیان خیر مقدم.

                                       خارکش

انتظار

             خوش به آنروز که نوبهار آید

                                  شوق هستی به هرکنار آید

             هرطرف جشن رنگها باشد

                                  در مشام بوی مرغزار آید

             فصل سرما کشد ز باغ دامن

                                  باز طراوت به شاخسار آید

             خیل زاغان روند ز گلشن دور

                                  خیل بلبل هزار هزار آید

             خوش که از خون عاشقان هرسو

                                  لالۀ سرخ قطار قطار آید

             بگذرد دور سُستی و غفلت

                                  جای آن دور کشت و کار آید

             باز در گوش بجای قولۀ گرگ

                                  صوت مرغان و جویبار آید

             هرکی خواند حدیث عشق دیگر

                                  باز به دلباخته اعتبار آید

                           خوش بود نوبهار مرا "خارکش"

                           که از آن رنگ و بوی یار آید