مولانا عبدالکبیر (فرخاری) ونکوور، کانادا
ریـــــــا کــــــــاری
گهی پوشی توشیخم خرقۀ تقواودینــــــــداری نهی برچهرۀ حق مهرباطل ازریاکـــــــــــاری
ریارابی ریا کی میتوان پنهان کنی زاهــــــــد نمیپوشد گناه کبر شیطان مکرچلتـــــــــــــاری
زظلمت پرده میدوزی بروی روشناییهــــــــا که تاآتش زنی برتاروپودم درشب تـــــــــــاری
نشایدبرتواخلاق نکو، زان سان که میریــزی شرنگ تلخ راجای دوابرکام بیمــــــــــــــــاری
زگژدم نیست هرگزدرجهانش نوش دارویـی زچرکین طینتان گاهی نمیآید وفــــــــــــــاداری
دراین مکتب نمیبینی رخودکشتن به رسوایی زطفلی یادمیگیرد زمادردرس خونخـــــــواری
اجاق فکرتت ریزد شرردرخرمن هستــــــی خدادانم ازاین فرسوده مغزان سخت بیـــــزاری
چوایزدخشم میگیری چرابامردمان جوشــــم نمیدانم چراجای خدا این گونه رفتـــــــــــــاری
لباس بیش وکم نارد به انسان جوهرذاتــــــی خران گاهی کشند ازدم خودپالان هشیــــــــاری
زبال شب نگارهرجا که میبینی دراین گیتی بگیردسایبان برآفتاب گرم رخســـــــــــــــــاری
(اباما) کی تواندریشۀ طالب کشدازبیــــــــخ اتاترکم بزن باردگریک ضربۀ کـــــــــــــــاری
سرای آخرت برآدم نیکو نــــــکو آیـــــــــــد نمیزیبدتراخلد برین چون مایۀ عـــــــــــــــاری
خدادارد به من فردا نگاه لطـــــف آمیـــــزی من وآن ذات یکتایش توویک کپه نســــــــواری
بیاای مردافسونگردگربادین مکن شوخـــــی بگیراین نکته رااز من چودردرگوش گوشواری
گناهش چیست کافرخوانیش ای مایۀ پســــــتی
فروزد شمع روشن گربره احساس (فرخاری)