دکتورمحمد شعیب مجددی
خیمه نشینان
برسر گور غریبان نه غمی نه ماتمی
نه نشان و نام بینی نه صدای همدمی
از جفای روزگاران بیکفن بیچارگان
زیر پای این و آن نا لان و گریان در غمی
شب که بر روی جهان چا در ز ظلمت گسترد
در بسا ط چشم بیماران نیابی جز نمی
در فضای خسته و تاریک و غم انگیز کمپ
نه زغمخواری پیامی، نه به زخمی مر همی
در دل سوزان خیمه، نه غذا و نه دوا
کودکی جان میدهد چون مرغ بسمل هر دمی
کاشکی میمردم اندر صحن آن کهنه سرای
زین همه جور و جفا آرام میگشتم کمی
سینه ام در زیر خاک آرام بُد زین زندگی
نه غمی، نه شادیی ،نه زآدمی، نه زعالمی
بر سر لوح مزارم نقش دارید این سخن
در دلش هرگز نبودی نقشی از بیش و کمی
وای ا ز یا ری یا را ن سفیه و بیخرد
وای برآن سر که شد خم ازبرای آدمی
بهارخونین کابل
دردشت ودمن لالهء خوشرنگ زده سر
گلها شده بر شاخ درختان همه پرپر
از جوی شنو زمزمه آب مکرر
ازعطر کلاب است خجل نگهت عنبر
افسوس که عشاق غزل خوان همه خاموش
بر ماتم گلهای بهارند سیاه پوش
گل غندی وپغمانش چه زیبا وقشنگ است
در کوی خرابات همه نالهء چنگ است
سر خانقهء کوی همان پیرملنگ است
در کوچهء عشاق جوانمردی وننگ است
ای وای که ویران شده کاشانهء کابل
گلگون کفنان خفته به هر خانهء کابل
گویند بهار است گل وسبزه بخندد
شبنم به رخ سبزه دری اشک ببندد
بر گردن گل غنچه حمایل بپسندد
گلهای چمن از وزش باد بجنبد
افسوس که لاله زدل خون کفنان است
ازچشم یتیمان وطن اشک روان است
گیتی به تن پر گل وپرغنچه بنازد
گل عطر بهاری به گلستان ببازد
در شاخه پر برگ غناری بنوازد
بلبل به ترنم غزل تازه بسازد
افسوس که آهنگ وطن جزغم وآه نیست
بر زخم یتیمان وطن هیچ دوا نیست
از فیض بهاران همه جا تازه چمن شد
پیراهن صحرا همه سوری وسمن شد
سنبل به دل انگیزی آهوی ختن شد
رنگین چو پریزاده همه دشت کهن شد
گل را چه قشنگیست به تاریک شبستان
بر کابل خونین «چه بهار وچه زمستان »
داکتر محمد شعیب مجددی
برخیز هموطن
شعر« برخیز هموطن » از اولین اشعارجهادی ومقاومت ، بار اول درسال 1979 عیسوی بجای سرمقاله در اولین شماره «آزادی»نشریه« اتحادیه اسلامی محصلین وطنخواه افغان در هند» به چاپ رسیده است.همچنان در مظاهرات بر علیه رژیم وتجاوزگران سرخ با صدای بلند، نوای آزاد منشی گردیده بود.از آن روزگار یک عمر میگذرد و گمان میرفت که با شکست رژیم خلق وپرچم وروسهای تجاوزگر در افغانستان آن صفحه تاریک برای همیشه بسته شده است واحتیاج به چنین ادبیاتی نیست.دردا ودریغا...افسوس وصدافسوس.. . هنوز خون دو ملیون شهید گلگون کفن از در و دیوار،کوچه وبازار،شهر و ده افعانستان شهید پرور خشک و پاک نگردیده است ... هنوزهزاران یتیم دربدر ، بیوه زن سیاه پوش ومعیوب بی دست وپای ، با شکم گرسنه ، پای برهنه بی سرپناه در کوچه و بازار شهرهای افغانستان، حتی کابل با زهر تلخ گدائی ، در جهان بد بحتی دست روزهای سیاه را به دامن یاس ، نا امیدی وبی سرنوشتی شب تاریک ، وصل میدهند ... هنوز هزاران خانه ، قلعه ، پل ، مکتب ومدرسه ، ویران وسرنگون میباشد... هنوز قاتلین مردم بیگناه ما به میزمحاکمه کشیده نشدند ... وهنوزجرئت طلب غرامات جنگی از روسیه امروز، میراث خوار اتحاد جماهر شوروی دیروز از حلقوم حکمروایان ، دولت مردان و نمایندگان مردم (شورای ملی افغانستان)(شورای ولایتی) بلند نگردیده است ... وهنوز... واما چهره های سیاه قاتلان ،جلادان ، ویرانگران و وطن فروشان یکبار دیگر به شکل دیگری نمایان و آن زخم های عمیق وخاطرات نامیمون وناگوردوباره زنده گردیده است . با تاسف که چشمهاوگوش های حکمروایان ، مجاهدین ومدافعین وطن ، کور وکر گردیده وجهان عقل ، منطق ، احساس وعاطفه شان با خنجر خواب خرگوشی ، بی اعتنائی ، خوش باوری و فراموش کاری وترس وواهمه ، شاید هم زهر تلخ تعصبات قومی ، زبانی ومنطقوی ، زخمی ومرده است .
آری برخیز هموطن ... کسب مقام های کلیدی دولت به ملحدین خدا ناشناس ودستهای آلوده بخون ، بهانه ای به دست همسایه های دیگر میدهد تا رژیم تاریک و ضد تعلیم ، دانش وپیشرفت را یکبار دیگردر افغانستان مستقر بسازند. پیش از اینکه یکی ازین دو رژیم سیاه واستفاده جویان یکبار دیگر حلقوم مردم ما را با انگشتان خونین وتاریک خود فشار بدهند ؛ زمان آن رسیده است که سکوت وسکون را بدست
فراموشی سپرده ؛ برخیزید. آری قلم بدستان وفرهنگیان یکبار دیگر تاریخ شما رانیز در صحنه آزمون قرار داده است تا یکبار دیگردرین امتحان بزرگ پیروز وموفق قد علم نمائید. آری بعد از 28 سال، یکبار دیگر شعر «برخیز هموطن» را بدست نشرمیسپارم .
برخیزهموطن
برخیز هموطن
دیگرسکوت مکن
با عزم راستین
باغیرت متین
سرشور وآتشین
مردانه وارخنجر بیگانگان شکن
مردانه وارگردن افغان کشان شکن
برخیزهموطن
که اجیران روسیه
خنجر به سینه زن افغان فروکنند
ننگین حکایتی است که از خون زرغونه
دامان آسمائی ودیوارکابلی
به خون لاله گون کنند
برخیز هموطن
که از شاهرگ هرات موجی بلندشد
موجی زخون مردم بیچاره وغریب
موجی زخون من موجی زخون تو
موجی رهائی بخش و آزادی آفرین
برخیز هموطن
که پنجشیر قهرمان
بت های خفته به آغوش بامیان
آن تنگی قشنگ وزیبای تاشقرغان
ماهیپر سربفلک
غزنی باستان
آثار جاویدانی بلخ و بدخشان
ویرانه گشته است
برخیز هموطن
که شهیدان قندهار
گلگون کفن به خون
زامواج میوند
فریاد میزنند
برخیز هموطن
که سمنگان به خون نشست
فریاد ناله ها ی کنرها وپکتیا
اشک ضعیف مادر وطفل یتیم او
سیلاب میکند
رزم وجوانمردی الله پرستان
برقلب پرجبون تزار های روسیه
یاد آفرین صحنه انگلیس گشته است
برخیز هموطن
نگاه کن به کوه ودشت
سیلاب موج میزند ازخشم واز غرور
سیلاب سرکش است از رزم واز جهاد
تا سرنگون کند بنای عبوس روس
نیرو گرفته است بازوی مرد و زن
پرزور باد جنبش این نسل آریا
تا واژگون کند این دژ کاغذین وسگان وطن فروش
برخیزهموطن
دیگرسکوت مکن
باعزم راستین
با غیرت متین
سرشور و آتشین
مردانه وارخنجر بیگانه گان شکن
مردانه وارگردن افغان گشان شکن
دکتور محمدشعیب مجددی
دادگاه
امیرالمؤمنین
فاروق اعظم
حامی دین
کدخدای عدل
که شیطان ازصدا ونام او در پست میلرزید
به محراب شفیع المذنبین
دادکاه حق وعدل برپا داشت
ویک روز سیاه
که چشم عرشیان بر خاکیان تر بود
نگهبانان
زنی را متهم در عاصیت ، بدکاره گی
به پیشگاه امیرالمـؤمنین حاضربنمودند
سکوت خشک مجلس را به کام تلخ میبلعید
نفس ها تند تر میزد
زن از ترس میلرزید
و اشک ازکاسه پرخجلت چشمش میلغزید
نگاه ها خرمن پاسخ وپرسش رابدامان زن بدکاره میریختند
ولی همت نبود انصار یا اهل مهاجررا
که حرفی برزبان آرند
امیرالمؤمنین با لحن اقدس گونهء
دری پاسخ را بگشود
گناهش چیست؟
گفتند : عاصی بدکاره
غرق گنداب و لجند زار گناه
به سرخاب وسفیداب رنگ بر بی رنگیش بخشد
حجاب عفتش را بر سر بازار میفروشد
شبی در بستر شیطان
ویا عریان در آغوش حیوان در تن انسان
ازین معصیت و فحشا
به جز بوی تعفن با مشام ما نمی آید
گواه وشاهدی هست؟
صدای پاک و ناپاک ازدرون کوچه بالا شد
و گوش سنگ فرش راه ، در و دیوار
پر زغوغاشد
«شرموطه» «شرموطه»
« مومس»
درون عدل گاه
شاهد وگویا عباپوشان
نعم ... لبیک
امیرالمرمنین لبیک ... نعم ... لبیک
به موج لبیک ها
زن به جرمش معترف گردید
واشکش نقطه عطفی به لبیک ها
امیرالمؤمنین تنهای تنها
غرق دریای تفکر بود
واحکام صراط المستقیم
از نص قرآن هدایت
قول پیغمبر
تمناداشت
زن بدکاره در موج تحیر،وحشت وخجلت ، پشیمانی
وترس تاریک عفریت مرگ
تنهای تنها در طلاتم بود
جماعت صف به صف
متقیان ، گناهکاران
کنیز و برده وبادار
مهاجر ، بدوی ، انصار
به دادگاه بزرگ عادل
جام صبر شان لبریز
حکم شرع را خواهان
امیرالمؤمنین وزن دو عالم را به کتفش امتحان میکرد
لبانش خشک و پژمرده
جبینش غرق دریای عرق
دو چشمانش فروخفته به سیل اشکباران زن بد بخت
زن ... دختر ... خواهر ... همسر ومادر
و گوشش پر زفریاد ها وپاسخ ها
چراغ عدل روشن ساز و حکم شرع نمایان کن
امیرالمؤمنین آیات قرآن را به آهنگ جگر سوزی تلاوت کرد
حدیث سرور کونین پیامبر را شهادت کرد
و حکم شرع
سنگساران
سنگساران
فتوا وهدایت کرد
زصحن دادگاه و دامن چشم انتظار کوچه وبازار
غریو وداد و واویلا
کسی را نعره تکبیر بود برلب
کسی بالحن بازاری « شرموطه»
«شرموطه»
زن عاصی به زنجیرتحیر، خجلت وعصیان
زمین وآسمان زندکیش را اسیردام و چنگال قفس میدید
واز کنج دوچشم با تیز اشک
مردان عاصی
شریک جرم را هردم نشان میزد
وزیر لب
عجب عدلی
عجب عدلی
به بزم رازق فانی
« جزایش سنگساران است
ولیکن سنگ اول را
بسوی این زن آلوده در عصیان
کسی باید بیندازد
که خود عاری زعصیان است
ودامانش رها از چنگ شیطانست
ومی پرسم
که مردی با چنین اوصاف
اندرجمع یاران هست»
نمیدانم ...
غوغا بود
درین دنیای پرغوغا ورسوا
ولیکن ازمیان صف قدی افراشته
با دنیای زهد وچادرتقوی بالا گشت
وبا تمکین و دنیای ادب
به پیشگاه امیرالمومنین حق سلام وعرض آئین کرد
امیرالمومنین جانم فدایت
حکم سنگساران را برگیر
امیرالمومنین با حیرت و موج تعجب
چه میگوئی معاذ ؟
مگرحکم شریعت غیر این فتوا در دین است
نعم ... لبیک ... حکم اینست
مگر ...
این زن ...
آبستن ...
به بطنش طفل معصوم
بیخبر از بیگناهی وگناه
آرام وتسکین است
اگر سنگ بر سر مادر فرود آید
طفل بیگناه سنگسار میگردد
که عدل آسمانی نیست
قتل کودک معصوم وپاک
مرگ آدمیت دین وآئین است
معاذ این گفت وسر در درگاه عدل فاروق اعظم خم
رسم تعظیم کرد
امیرالمومنین از مسند دادگاه ومحراب محمد
حکم آئین الهی را بجا آورد و با لحن رضایتمند
به بحر جرئت و ایمان بی حد معاذ لطف وتحسین کرد
چراغ عدل با حرف عرب « لو لا معاذ لهلک عمر» روشن
و حکم سنگساران زن عاصی تعطیل
پیام تازه بر لوح شریف شرع رنگین شد
درین دنیای حیران وشگفت انگیز
زروشنائی حکم نو
حیات تازه بر رگهای خشک زن پیدا شد
وبرپرمژده لبهای امیرالمومنین لبخند هویدا گشت
دکتورمحمد شعیب مجددی
شهید صفی الله افضلی
اشک ریز ای چشم بر مرگ عزیزان هرات
ناله کن ای دل به سوگ جان نثاران هرات
کودکان و مادران گریان و نالان تا سحر
تاج سر رفته ز بین تاجداران هرات
شیرمرد جانفدا غلطیده در گلگون کفن
نالهء مرغان بلند از شاخساران هرات
مشعل آزاده گی در سنگر رزم و جهاد
آفتابی رفت از چرخ دلیران هرات
دشنهء چون ذوالفقارش بود در میدان رزم
وای از فقدان جنگی مرد میدان هرات
دوستان چون مرغ بسمل در غم او میطپند
شرحه شرحه خون روان ازشه رگ جان هرات
از جفای دهر باید خون بگریم تا ابد
بر عزای پیشوای راد مردان هرات
تو که ترک ما نمودی آتش اندر جان فتاد
خون فشانم از جگربر شام گریان هرات
صد فغان از خاک جانبازان که با خون رنگ شد
در هریوا موج زد خون شهیدان هرات
ای صفی حق که عالم گشت یتیم ازمرگ تو
غوریان را سوخت این غم تا خیابان هرات
روح شادت مشعل روشن به فردوس برین
راه نیکت رهبر رزم جوانان هرات
داکتر محمد شعیب مجددی
درخت
من درختی کهنه سال خشک بی برگم
من درخت برگ سبز ، برگ زرد
میوه های رنگ رنگ بودم
من درخت کهنه سال خشک
با تن افسرده وعریان
قصه ها در خلوت شهر سکوت
نا گفته دارم
قصهء امروز وپار
رازهای عشق بازی ها ویار
پیکر آتشفشان دشت خشک
تشنه کام سبزه زار
کشتی افسانه های نغز وزیبا
زورق اندوه وفریاد از دیار
من زبا ن گنگ ، نگاه مرغ پرکنده
بدام دره دلتنگ خوابیده
زلال گریه دارم
من درخت کهنه سال خشک بی برگ
باتن عریان
دل داغ بسته دارم
قصه ها نا گفته دارم
من نهال بی خبر از هیچ بودم
من نهال کوچک و پاک
خفته در جام خموشی
قطرهء غمگین باران یتیمی
خلوت گهواره را
در کام سنگ دل فرو میبرد
من نها ل کوچک وپاک
پیرمرد باغبان
با سرا نگشتان مهر
پای من را در شگرف خاک
به زنجیرگاه جنگل بست
و با چشمان دریای امید
خرمن گل در بهشت میوهء گرم هوس
در نهاد سینهء سرد پرورش میداد
گاه که داغ تشنگی ، پژمرده گی
شاخسارم را غبار زرد گونه میرساند
قطرهء زرین به کامم می چکاند
خاکسار دامنم را نرم نرم میکرد
و می بالید مرا چون مادر دلسوز
من نهال کوچکی بودم
جوان گشتم
شاخسارم با تگرگ زرد وسبز
شبنم لغزان صبگاهی بکف
همصدا با تپش سرد نسیم نوبهاران
خندهء مستانه بر لب می نواخت
من سخاوتمند بودم
یا چو نودوشیزه گان شرمنده روی
در حجاب عفت معصومیت
میوه هایم کام خشک تلخ را
باشهد مستی
زنده گی میداد
برگهای پهن با راز سخاوت بار
شرم آدم و حوا را از دو چشم آز اهریمن
به کام پردهء پرعفت مردانگی پیچید
شاخساران قشنگم خفته در آغوش گلها
رنگ بر بی رنگی سرد بهاران می فشاند
برگهای نازک وسبزین من
شهد کام گوسفندان
هفت خوان سفرهء رنگین مستان بود
یا به دام پیله گان
چادر ابریشم شاهزاده گان میشد
سایه شاداب من
آب زمزم بر لب خشکیده هر رهنورد راه دور
بستر ابریشم خسته مسافر
خیمه امیدهابود
من به تاج سر نوازش داده ام مهمان بسی
آشیان قمری وطوطی، قناری های مست
لانهء مرغان خوش الحان ، خموش زاغ سیاه
زیرچنگ دل خراش کرگسان
سنگ صبور ، سنگ صبور بودم
من درخت کهنه سال خشک بی برگم
باتن عریان
لب داغ بسته دارم
قصه ها نا گفته دارم
من درخت سبز بلند در کهکشان آزاد بودم
بالهای برگهایم سوخت در آتشگه گرم تموز
سایهء پربار من
زرد بایأس وغم پائیز مرده
برگ ریزان شد
ساقهء راستم به دام خیمه برف زمستان
چون کمان غلطید
آرزوها تار وپود شاخ وبرگم
از تن غمگین جدا و در نسیم اشک دیده
تیت وویران شد
من درخت زرد ماتم دیده بودم
انتظار مرحمی برداغ دل
چشم براه دست مهر آدمیت
برخمیده شاخسار لخت وعریانم
واه چه بیرحم ومحبت
زهر لطف آدمیت
تیشهء بر ریشهء جان شد
نیک میگفت شاعر همسایهء ما
جز نبی ، صدیق ،شهید واولیا
« ازهمان روزی که یوسف را برادر ها به چاه انداختند »
« آدمیت مرد گرچه آدم زنده بود »
من درخت کهنه سال خشک بی برگم
ز چاک سینه ام
طوفان اشک بر صورتم لغزان
کودکان بر ساز آهم پای کوبان
اشک من را « شلم » گویند
به اشک من به خون من
کام تلخ خویش را
مستانه شاداب هوس سازند
این کودک ، ای آدم
مگر با خون خوردن عادت دیرینه دارد
من درخت کهنه سال خشک بی برگم
من درخت تیره بخت
عطر فراموشی به کام خیمه بالهای مرگ
چشم براه جرعه گرم محبت از سبوی کاروان سالار
انسان ، اشرف مخلوق
دوست عهد کودکی ومیوه هایم
او که با سر پنجه ایمان وعشق
بازوانش را به پشت من امان سازد
واه که از دوستم به دشمن ... وای زبانم گنگ
که انسان سالهاست مرده
و جام صبر وجدانش خشکیده
وبا تیغ اعطای آدمیت
ساقه وشاخه هایم قطع گردیده
من درخت کهنه سال خشک بی برگم
هیزم خشکم به آتشدان سوزان
اختران بزم انسان شد
ساقه وبازوی پیرم
خانهء غرق هوس را
در پناه پنجره ، دروازه ها گرم خلوت کرد
و پشت مردهء خاموش دروازه
من فغان تا کهکشان در جام غم دیدیم
بداغ خنجر دیو هوس
نفس پژمرده ، دل بشکسته ، بریده زبان دیدم
باور کن
« هیچ حیوانی به حیوانی نمیدارد روا »
« آنچه این نا مردمان با جان انسان میکنند »
من درخت کهنه سال خشک بی برگم
ساقه پیر و کهن لخت تنم
تخت وتابوت شد به هر نیک وبد جنگل
بلور اشک برهر ماتمی لرزان
و شیون ناله وفریاد بر پاکرد
به مرگ آدمیزاد ، نه ... نه
به رنج خود
به اندوهش
که نعش دیو شیطان در لباس آدمیت
روی لخت سینه ام سنگین وچرکین بود
و من در باغ یأس افسرده ومرده
تا آغوش گورستان روان بودم
و من با آرزوهای نگفته
رازهای ناشنیده
برای یک جهیدن یک طپیدن
چشم براه اشرف مخلوق
به جسم آدمیان
انتظار یک نفس بودم
من درخت کهنه سال خشک بی برگم
من درخت بی گناه بودم
زانگشتان معصومم
انسان ، این خلیفه در زمین
به نفس قهر وظلم خویش
چوب دار وکشنده گیوتین ساخت
به خون بی گناه وبا گناه
دامان پاکم را رنگین وای ننگین ساخت
من درخت کهنه سال خشک بی برگم
من درخت برگ سبز ، برگ زرد
میوه های رنگ رنگ
با تن افسرده و عریان
قصه ها در خلوت شهر سکوت نا گفته دارم
من زبان گنگ ، نگاه مرغ پرکنده
بدام دره دلتنگ خوابیده
زلال گریه دارم
من درخت کهنه سال خشک بی برگ
با تن عریان
دل داغ بسته دارم
قصه ها نا گفته دارم
7 فبروری 1994 عیسوی
فریمانت ، کلفورنیا ، امریکا
دکتور محمد شعیب مجددی
رباعی
سلامم را به یارانم رسانید به آن نا مهربانانم رسانید
دلم مرده زهجران عزیزان نفس بر روح بی جانم رسانید
مسلمانان دل من گریه داراست دو چشمم روز و شبها اشکباراست
خدا هجرو جدائی را نمیساخت که یار آنجا دل اینجا بیقرا است
به کوه ودشت وصحرا بیقرارم به سر باشد غم یار و دیارم
اگر پایم ببرند سینه خیزان رسانم نیم جان پیش نگارم
سرکوی بلند توخانه داری به هر سینه دل دیوانه داری
فدای قد و بالای تو گردم که برهرخواهشم صد بانه داری
رباعی
اینجا به جز ماده ز معنی خبر نیست جزکسب پول و سود گرفتن دگرنیست
من را که شعر گویم دیوانه خوانده اند دیوانه را زبان و کلام هیچ اثر نیست
اینجا شراب بیشتر از آب میخورند گوشت کثیف خوک چه بی باک میخورند
ازراه اهرمن بره راست بگروید آنجا که زمزمش چو می ناب میخورند
من گریه کر کنم ز سر درد میهن است اشکم روان زمحنت ویرانه گشتن است
هرسونظر کنیم تفنگ است وکشت وخون با دوستان بگو که جفا ها زدشمن است
هرچند صبروحوصله اینجا نموده ام صد زشت و ناسزا ز زبانها شنیده ام
در هیچ ره قدم ننهم جز ره خدا سرهم اگر ببازم ، آنم که بوده ام
دکتور محمد شعیب مجددی
از مجموعه وطندار
وطندار
وطندار من
وطندار شریف من
وطندار غریب من
وطندار شهید پرور به خون غلطیده بی درمان
وطندار مهاجر ، دربدر ، آواره ، سرگردان
وطندار گرسنه ، پابرهنه ، جان نثار من
وطن ویرانه و گلگون به خون است
منارها منبر و ارگ سرنگون است
دوچشمان یتیمان لاله گون شد
دل هربیوه زن غرقه به خون است
به هیرمند موج زنان خون جوانان
به پنجشیر بی کفن خونین شهیدان
سر هر سنگ آسمائی بلند است
ز چاک سینه ها فریاد و گریان
وطندار من
وطندار شریف من
وطندار غریب من
بلند شو گام ها بردار
خس وخاشاک …
و سنگ و ریگ هامون را
به زیر پای ویران کن
دل دریا را بشکاف
به عمق موجها پر زن
نهنگ ها را بدور انداز
و مروارید پیدا کن
وطندار من
وطندار شریف من
وطندار غریب من
مترس از گِردباد خانه ویران کن طوفانها
سپرکن سینه را با شه پّرسیمرغ پرواز کن
زدیو وقلعه شیطان بلندتر شو
کنار زهره و مشتری پّر زن
ز کوه قاف پرواز کن
وطندار من
وطندار شریف من
وطندار غریب من
وطندار رهنورد و راه ساز من
ز قیرگون شهرها دور شو
شب تاریک رسوا کن
که خورشید میرسد آخر
وطندار شریف من
به آسمانها سفر بنمای
بدور اندیش
به پشت کوه ها بنگر
که این آبستن تاریک
بزاید کودک چون شیر
درخشد نور آسمانی
بروید گل زقلب سنگ
روان گردد جویها جانب دریا
نسیم نوبهاران جایگزین برفها گردد
قناری نغمه خوان و بلبلان رقصان
و من خندان
و تو خندان
وطندار من
وطندار شریف من
وطندار غریب من
وطندار شهید پرور به خون غلطیده بی درمان
وطندار مهاجر ، دربدر ، آواره ، سرگردان
وطندار گرسنه ، پابرهنه ، جان نثار من
بلند شو گامها بردار
به عمق موجها پّرزن
و مروارید پیدا کن ...
فبروری 1990
فریمانت کلفورنیا
محمد شعیب مجددی
11دیسمبر 2002
شهر سن هوزه کلفورنیا امریگا
رومی
مرا مدتی شد، شدی یار ،رومی
بدل جا گرفتی به اشعار، رومی
درین روزگار فراموش کردن
شکستیم زنجیر افکار ،رومی
دعایت کنم، وصف و قدر تو دانم
بزیبد ترا مدح بسیار، رومی
چو رند خرابات و پیر مناجات
به محراب بستی تو دستار،رومی
به بانگ دف و چنگ ونی در خرابات
سر افراز گشتی به افکار، رومی
به بزمت امیران و شاهان عا لم
گدایند و تو تاج و سردار، رومی
بسی در خم و پیچ آن کوچه گشتی
چو منصور رومی، چو عطار ،رومی
گهی راز باشمس تبریز گفتی
گهی مست و گه پیر عیار، رومی
بکوی خرابات ای پیر دا نا
برقصی به آ هنگ کهسار، رومی
به بزم خرا با تیان خوش سرودی
حکایت ز هجران دلدار ،رومی
من و تو مسافر ز کاشانه گشتیم
ز کینتوزی خویش و اغیار،رومی
همه افتخارات ما را ربودند
که لعنت به این قوم غدار،رومی
به عشق تواند اندرین مرز پاکان
جوانان و پیران گرفتار، رومی
سر افراز هندو کش و موج هلمند
گل و لاله و سبزه و خار،رومی
کلام تو مرهم نه درد ما باد
به دوران ایام و اعصار،رومی
شعیب ازخدا خواهد الطاف دائم
برای تو از حی غفار ، رومی