ربـاعیـات حیــدری

(قسمت پنجم)

عشق وطن

وطن عشقت مرا دیوانه کرده

فراقت از خودم بیگانه کرده

ندانم تا به کی سوزم به یادت

کدام ظالم مرا بی خانه کرده

دهرپُرازرنج

ای آنـکــه مـرا زجنـتــت رانده ئی

دردهـرپرازرنج وغـم انداختـه ئی

از شــرّ ِشـیــاطـیــن ِجــنّ وانسـت

محفوظ بدارِمن که خود ساخته ئی

ترک میهن

عزیزان بعد روز ترک میهن

ندارم راحت اندرجان ودرتن

خدایــا! عامــلان ایـن جدائی

بکُن بربادهمه،ازریشه برکن

غزالان مهاجر

چه خوش افغانْسِتان آزاد گردد

به دسـت دوسـتــان آبــاد گردد

غــزالان مهــاجــربــاز گردند

نهـاد ظــا لمـا ن بـربــاد گردد

سودای عشق

زسـرسـودای عشـقـت رفـتـنی نیست

غم هجرت زجان ترک کردنی نیست

نـــدارم چــــارهء نــزدت بـیــا یـــــم

دراینجـا لحـظهء دل مـا ند نی نیست

دور از لانه

منـم عـنـقـای بـال و پرشـکسـتـه

به دورازلانـه درغُـربت نشسـتـه

خـداونـدا!زلطفـت رس به داد ش

که ازهجروطن زاراست وخسته

دریای خون

دلم دریای خون، کس باخبر نیست

بنـا لــم زارولـی، دراواثـرنـیســت

به یــا د میـهـنــم، میـنـــوی دنـیـــا

به ترکیدن رسید دل،بال وپرنیست

با مهر و وفا

عـزیـزم تـا به کی ازمـن جــدائی

تـوکـه زیـبــا وبـا مهــرو وفــائی

چرا کردی من مسکین فراموش؟

گناهم چیست کزآن، سویم نیائی؟

چرخ دون

چراای چرخ دون کردی خرابم؟

به مُلک غیـــر بنـمـودی کبــا بم

فـــرا ق میـهــن زیـبـای افـغــان

نمـــوده بسمـلــــم،کـرده کـبــا بم

اسیر ظالمان

چـو کـا بـل جـان اسـیـرظـا لمــان شد

هــزاران خانــدان بی خـا نـمــا ن شد

زدســت خا ئـنـــا ن نـوکــــرغـیـــــر

چه سیل آسا،که خون هرسوروان شد

مـزد تـقـــوا

به دنیـــا هرکه آمـد رفـتـنـی است

نه شاهی نی گداهی ماند نی است

ا گرخـواهی به عقـبی سرفـرازی

تو تقوا پیشه کن،مُزد دادنی است

باغ وبهشتم

وطــن هستی همه بـاغ وبهشـتـم

عجـیـن باحُب توگـشتـه سرشتـم

زظلــم جا نیــان خلـق وپرچـــم

بگشت هجرانت آخر سرنوشتم

جاه ومقام

کـوش تا جاه ومقام خانه خــرابت نکند

شــرمســارنزد خدا روزِحســابت نکند

این زروزورِدوروزه به دردت نخورد

جـوربرخلــق خدا،آخــرعــذابــت نکند

پوهنوال داکتر اسدالله حیدری

۳۰،۰۵،۲۰۰۹،سدنی