فرزانه ف

                                                                                                          ابریل 2009

                       بازگشت

زهرطرف به  لعنتی زتو اشاره  میشوم

ز سربه سنگ خرده ام ولی ستاره میشوم

زشهراین دلت کنون طلوع صبح رفته است

که دلگیرم ز هر شبی برو کناره میشوم

به جستجوی دل روم کنار چهار گرد خود

روم که رفته ام زخود, به فکر چاره میشوم

هوای دل زه بی تویی به بام خانه پر کشید

کنون که خالی از توام, دل دوباره میشوم

زچهارسوی قبله ام ز سربه سنگ خرده ام

نکرد نماز حاجتی , منم   دوباره میشوم

                                                                       سفر                                         

هردم سفرکنار و بر دوش ما گرفت

آری که در نبود, هوس ,هوش ما گرفت

افتاده , دلگیر از سفر صبح  و شام  تو

دل رفت در سفرکه فراموش ما گرفت

                                                              سفری در سفرم راه به سامان نرسید

                                                              غزل عشق سفر کرده به پایان نرسید

                                                               گه چنین است  گمانم گه چنان منزل دور

                                                              آن یکی رفت زما و آن دگر آسان نرسید

قصه از آب وهوای سفر است

دل من خسته این رهگذر است

 بکجا  کنج   دلی  خانه  کنم

هرکه خالی زخودو بی اثراست

                                                      شب تنهائی من میل  قمر دارد و بس

                                                      چو غریبیم به هم لیک اثر دارد و بس

                                                      آن  یکی عظم  سفر داشت که  رفت

                                                      و آن  دگر حرف   سفر دارد   و بس

زندگی هم سفری در گذر است

گه به ما گاه زه ما در اثر است

نشده    کنج   دلی  خانه ی  ما

بعد مرگ یادی زما بی ثمر است

25 مارچ 2009