"خارکش"   

                       عطایت به لقایت                                                                      

                                   خانمی گفت به محسنی با قهر                                                        

                                                           که ترا ای نمونه خاک بر سر

                                   این چه قانون کشیده ای بر ما؟

                                                           ره ً وصلت بریده ای بر ما

                                   تو که خود ناتوانی ای پیرمرد

                                                           بی حرکت به جانی ای پیرمرد

                                   پس چرا پوده ظلم به جان کردی

                                                           هوس خانم جوان کـــــردی ؟

                                   آنکه جای نواسۀ تو بود

                                                           در غم دیگ و کاسۀ تو بود

                                   پای بد بوی تو لب ً گور است

                                                           لیک مدعا هننوز ترا زور است

                                   گر ترا طاقت و توان میبود

                                                           و یا که اندکی و جدان میبود

                                   پس نمیکردی پیشنهاد اینسان

                                                           "کار" مردانگی به خویش آسان:

                                   که زنان شیعه جمعا" باید

                                                           باشند به گفتۀ شوهر باید

                                   باید هر چار شبانه روز یکبار

                                                           با او همخوابگی کنند ناچار

                                   موظف اند هر کدام به این" قانون"

                                                           گر خوشحال اند و یا که دل پرخون

                                   گر رضا اند یا نارضا آنها

                                                           بی تفاوت بود به ما "مرد"ها

                                   جملگی باید هم اطاعت کرد

                                                           نباید پیش کس شکایت کرد

                                   که همین داد بود همین انصاف

                                                           سخنیست ساده و به معنی صاف !

                                   تو فقط فکر کرده ای بر خود

                                                           بی مروت! رسیده ای بر خود

                                   نه ترا شرم و نه حیاست پیرمرد

                                                           نه احترام به ما زنهاست پیرمرد

                                   بتکند ریش تو همه تار تار

                                                           سر ً بی مغز ً تو رود در دار

                                   یا شوی طعمۀ سگ ً دیدو

                                                           یا دهی جان تو در تۀ پارو

                                   یا که از غیب خوری تو یک مرمی

                                                           یا بسوزی به سردی و گرمی

                                   یا زبانت به قوغ نار چسپد

                                                           یا به هر حصۀ تو مار چسپد

                                   که نه این داد و نه انصاف با ماست

                                                           بلکه"قانونی" بر خلاف با ماست

 عطای  تـو بـه لقایت  واپس          

"سخای" تو به سرایت واپس