خارکش:
چار بیتی ها در مورد بهار
به ملک ماست دیگر نوروز گل من
ز من تو دوستی آموز گل من
ز ظلمت عالمی ترسان و لرزان
مباش شیرین گل پرسوز گل من
بهار آمد منم افسرده بی تو
مرا شد زنده گی بیهوده بی تو
نگاهم بی فروغ و تلخ دهانم
ندارد مزۀ هفت میوه بی تو
مکن ناز های بیهوده عزیزم
بده یک بوسه با عشوه عزیزم
لبانت سنجد و اشتق زبانت
تویی شرین چو هفت میوه عزیزم
جمالت کشمشیست بی چین نگار جان
نظر بادامی و شرمگین نگار جان
لبت سنجد ، شکرباره زبانت
چو هفت میوه تویی شیرین نگار جان
بهار است در چمن چون من بیا تو
به قصد ً شور نخود خوردن بیا تو
اگر بـاز خوب نبود همین بهانه ؟
بـــه بـهـانـه ً حـمـام رفتن بیا تو
بــهــاران میلۀ کشمش پنیر است
مرا این زنده گی بی تو به سیر است
بیا که زود شویم یکجا گـــل من
که این دنیا چو باد یکباره تیر است
بــهــار آمـد بیریـم مـیلۀ دهـقـان
بعد از او سر زنیم در باغ پغمان
جــواری می خوریم در بــاغ بالا
گهی جوش داده و گاه سرخ و بریان
تویی شیرین چو هفت میوه مۀ من
تویی دلبر به هر عشوه مۀ من
کنی گر ازدواج با یار دیگر ؟
شوی در زنده گی بیوه مۀ من
بهار است کو نگاۀ می پرستت ؟
بیا در بام با آن چشمان ً مستت
گهی چرخه بگیر با ناز و عشوه
گهی کاغذ پرانم را به دستت
بهار است ساعت یازده و پنجاه
بیا بــا فامیل خــود بــاغ بالا
نشینیم در نظر بـازی مـقـابل
دور از چشم همه گوییم سخن ها