بنام خدا

عيد عاشقان بر عاشقان مبارك

اسدالله جعفري

Jafari1354@walla.com

Jafari.asadollah.gmail.com

آنك بلبلان، غزل مي خوانند وقمريان، ترانه!

گل، دامن پر چين مي افشاند وعطر مي پراكنند.

باغ ،دامن دامن گل هديه مي كنند.

زمين ،از مستي جامه بر تن مي درد.

آسمان ،چهره در چشمه زعفران مي شويد .

عروس خاور گيسوفروهشته .

زمان ديگرگونه مي چرخد.

قمر دور ديگر دارد.

ناهيد ،جام مي دركف دارد وصوفيان را به مستي مي خواند.

پروين ،رباب مي نوازد وخانه دل را معمار است.

ثريا ،ساغر بدوش در خرابات خراميده وخراباتيان را صلا در مي دهد.

آري آنك جا ن وجهان به مستي رسيده وبر ما سوي آستين مي افشانند وفصل عاشقي را جشن مي گيرند.

آنك فصل دوم عاشقي آغاز شده  وجشن به ثمرنشستن دلدادگي بر گزار است.

فصل گذشته كه فصل رياضت بود ودعوت ومهماني وحضور  به پايان رسيده است واكنون فصل شيدايي ومستي ورهاي ورسايي وحضور دوباره رسيده است.

آري اكنون عاشقان بر سر سفره عيد مي نشينند تا ميوه شيدايي ها ودلدادگي ودلبردگي خويش را بر چينند.

اكنون آنان كه در سحرگاهان رمضان زلف يار شانه مي زدند وشراب از لبان دلدار مي چشيدند،برسرسفره عيد مي نشينند تا خمار نر گس نگار گردند.

اكنون آنان كه هنگامه هاي غروب با ربنا هاي خود گيسو يار را در آيينه جلال به نظاره مي نشستند،اكنون آمده اند تا در اين آيينه ،خويشتن خويش را به تماشا نشينند.

آري عيد فطر عيد به شكوفه نشستند فطرت انسان است.

اشتبا ه نشود عاشقان عارف وعارفان عاشق در اين يك ماه ،روز شكم را از اطعمه واشربه باز نمي داشت تا فردا جامي شرابي پاداش برگيرند.

بهشت با همه زيبايي هايش براي اين عارفان عاشق وعاشقان عارف به بشيزي نمي ارزد:

گل هاي بهشت در پاي عارفان خاراست

آن كس كه تو را جست بابهشتش چه كار است؟

الهي :به بهشت وحور چه نازم ؟مراديده ي ده كه از هرنظر بهشتي سازم

                                                                                                  «خواجه عبدالله انصاري»

آري اكنون اين بهشت به آتش كشان، بر سرسفره عيد مي نشينند تا يك ماه عاشقي وشيدايي خود را جشن بگيرند.

آنان بر سرسفره عيد نمي نشينند تا دل فارغ ازيار شود بلكه بر سرسفره عيد مي نشينند تا رخ يار را  باجلوه ديگر به تماشانشينند وتاب ديگر از زلف جانان نظاره كنند  چرا كه يار هردم جلوه ونازديگر دارد وجهان بي فروغ رخ يار شب تار است:

بي همه گان بسر شود بي تو بسر نمي شود

داغ تو دارد اين دلم جاي  دگر نمي شود

ديده عقل مست تو چرخه چرخ پست تو

گوش طرب بدست توبي تو بسر نمي شود

جان زتو جوش مي كند دل زتو نوش مي كند

عقل خروش مي كند بي تو بسر نمي شود

خمر من و خمار من باغ من وبهار من

خواب من قرار من بي توبسر نمي شود

بي تو نه زندگي خوشم بي تو نه مردگي خوشم

سرزغم تو چون كشم بي تو بسر نمي شود.                  «مولانا»

آري اينان مست جام وصالند وعيد فطر، روز باده نوشي وصل وصال نگار است:

زوصال تو خمارم سرمخلوق ندارم

چو تورا صيدم وشكارم چكنم تير وكمان را                  «مولانا»

اين بر سر سفره نشينان افطار عيد،وعيد افطار، اكنون هم از جهت روزه دارند واز جهت ديگر مفطرند آز آن جهت روزه دارند كه هردم در حضور يارند :

روزتوي روزه توي حاصل دريوزه توي

آب توي كوزه توي آب ده اين بارمرا

دانه توي دام توي باده توي جام توي

پخته توي خام توي خام مگذارمرا                                 «مولانا»

چرا چنين نباشند اينان كه جانشان از عشق گرمند:

زهي عشق زهي عشق كه ماراست خدايا

چه نغز است وچه خوبست وچه زيباست خدايا

چه گرميم چه گرميم ازاين عشق چوخورشيد

چه پنهان وچه پنهان وچه پيداست خدايا                      «مولانا»

آخر مي شود انسان تا اين اندازه عاشق باشد؟مگر اين جهان جهاني تغير وتبدل نيست؟مگر هرچيزي در معرض تحول وتغير نمي باشند؟از جمله دلداران ودلستانان در اين قانون قرار نمي گيرند؟

پس راز اين همه مستي وشيدايي اين عاشقان عارف وعارفان عاشق در چيست؟اينان چگونه ياري دارند وتغير وتحول جهان خللي در شيدايي ودلدادگي شان رخ نمي نمايد؟ نه دل زنگار مي گيرد ونه دلدار بررخش رنگ اغيارمي نشيند.

واقعيت اين است كه اين يار ديگر يار است و دلداران نيز ديگر دلداران:

يك روز يكي راديد  زار مي گريست !

گفت چرا مي گريي؟

گفت:دوستي داشتم ،بمرد.

گفت اي نادان!

چرادوستي گيري كه بميرد؟!«تذكره الاولياء-ذكر ،شبلي»

آري اينان همان مردان همت وغيرت اند  وانسانيت انسان هم در همين مردانگي وهمت بلند است.

چنان كه در همين يك ماه، روزه آنان كه بلند همتانند در روز هاي گرم تابستان تن را مي رنجانند تا تن آفرين را داشته باشند اما دون همتان انسانيت خود را به دو قرص نان وپياله آب وشرابي مي فروشند پس قيمت اين انسان نما ها چه مي تواند باشد ؟

اينان كه در اين يك ماه نتوانستند خود را از بند شكم رهانند چه بايد ناميد مگر اين كه:

 پلاسداران بسيارند ،راستي دل بايد ،جامه چه سود كند؟كه اگربه پلاس داشتن وجوخوردن مرد توانستي گشتن،خران بايستي كه مرد بودندي كه همه پلاس دارند وجوخورند.                                                « تذكره الاوليا درذكر ابوالحسن خرقاني»

آدمي باشدكه قيمت  اويك لقمه بود!وآدمي بود كه قيمت اويك ديناربود!«همان»

اين هم درست است كه :

وآدمي باشد كه قيمت او هردو جهان باشد!زيرا:

مرد را به همت قيمت كنند نه به هيئت وصورت! «صوفي نامه»

اما بلند همتان عاشق عارف وعارف عاشق از اين مرحله هم گذشته اند آنان جان وجهان را فداي يك فروغ رخ يار مي كنند:

 

تومراجان وجهاني  چه كنم جان .وجهان را

تومراگنج رواني چه كنم سودوزيان را                 «مولانا-ديوان كبير»

 

اي باغ خوش خندان بي تو دوجهان زندان

آن.. تو وصد چندان زنهار مخسب امشب                       

قدحي دارم بركف به خدا تاتونيايي

هله تا روز قيامت نه بنوشم نه بريزم

سحرم روي چوماهت شب من زلف سياهت

به خدا بي رخ وزلفت نه بخسبم نه بخيزم

زجلال تو جليلم زدلال تو دليلم

كه من از نسل خليلم كه در اين اتش تيزم

بده آن آب زكوزه كه نه عشقي است دو روزه

چونمازاست وچو روزه غم  توواجب وملزم                       

...جمله بما عاشق وما اسير عشق تو

ناله كنان زدرد تولابه كنان كه اي خدا

خبركن اي ستاره يارمارا

كه دريابددل خونخوارمارا

خبركن ان طبيب عاشقان را

كه تاشربت دهد بيمار مارا

بگوشكرفروش شكرين را

كه تارونق دهد بازارمارا

منگر رنج وبلا را بنگر عشق وفارا

منگر جور وجفارا بنگر صدنگران را

ببستي چشم يعني وقت خواب است

نه خواب است ان حريفان را جواب ست

تومي داني كه ما چندان نياييم

ولكن چشم مستت را شتابست

جفا مي كن جفا ات جمله لطف است

خطا مي كن خطاي تو صواب است

تو چشم آتشين درخواب مي كن

كه مارا چشم ودل باري كبابست                    «مولانا»

چگونه مي شود اينان به چنان مقامي ميرسند كه جز خوبي رخ ليلي نمي بينند؟وجفاي دلدار وفا مي شود وخطايش صواب؟

اينان به مقام فنا مي رسند از فنا« خود »،«من »وگم شدن در او :

گم شدن در گم شدن دين منست

نيستي درهست آيين منست                                            «مولانا»

وقتي در اين دريا غرق شد همه مي شود او :

يارمرا غارمرا عشق جگرخوارمرا

يارتوي غارتوي خواجه نگهدار مرا

با چنين ديد است كه دل مي شود فروغستان روي او،و اين دل ديگر غمي جز غم يار ندارد:

غصه درآن دل بود كز هوس او تهيست

غم همه آنجا رود كان بت عيار نيست

مستت سلامت مي كند پنهان پيامت مي كند

آن كودلش را برده اي جان هم غلامت مي كند

اي نيست كرده هست را بشنو سلام هست را

مستي كه هردو دوست را پابند دامت مي كند

وقتي چنين شد واقعا جهان مي شود جهان شيدايي، وخورشيد روي جانان در همه ي جهان واز همه سوي جهان مي تابد :

كجاست فقيري،صادقي،عياري دليري سراندازي قماربازي پاكبازي مستي عاشقي تابه يادش بياسودمي !افاق دراشراق عشق محترق است                  « رساله القدس»

 اما يك نكته را نبايد ناگفته بايد گذاشت وآن اين كه اين سرخوشان باده عشق رخ نگار بي دردان فارغ از غم مردم نيست بلكه اين گمشدگان در هاله عشق وغواصان درياي فنا، هم غم خود دارند وهم غم مردم ،وغم مردم همان غم خود شان است چرا كه مردم همه فروغ ديده يار است.

 مردم در فرهنگ اينان همان نهال هاي باغ خدايند واينان باغبانان اين باغ، لذا:

گفت مرا وصيتي كن .

گفت:تن ازرنج خلق دريغ مدار  !                         «خواجه عبدالله انصاري»

هيج كس هست ازبرادران من،كه چنداني سمع عاريت دهد،كه طرفي ازاندوه  خويش با او بگويم؟مگر بعضي از اين اندوهان من تحمل كند،به شركتي وبرادري ؟!

                                                                                                     «رساله الطير  - سهروردي»

اينان همه را به يك چشم مي نگرند ودر عالم بي رنگي سير مي كنند:

شيخ، مارا گفت :تصوف دوچيز است:

يكسونگرستن،ويكسان نگرستن!               « اسرارالتوحيد»

اميد واريم واز خدا مي خواهيم كه  به همه ما اين توفيق را عطا كند كه ما اين فرهنگ درد مندي وسير در بي رنگي را در جامعه مان پياده كنيم تادر افغانستان فردا كسي از غم نان جگر گوشگانش را نفروشند ودر ديوار به ديوار اين تهي دستان وپينه جامگان، بي دردان آماسيده شكم نباشند كه از بي دردي به دنبال درد سر مي گردند وپناه به گرد وافسون مي برند.

اكنون كه ما بر سرسفره عيد شكوفا شدن فطرتمان نشسته ايم وقبل از آن كه بر سراين سفره نشينيم وافطار عيد فطر، عيد به شكوفه نشستن فطرت انساني مان را جشن بگيريم ،باز هم بياد آن بخشي از جامعه باشيم كه قرصي ناني براي خوردن،تكه پارچه ي براي تن پوش كردن،تواني براي تأمين معاش زندگي،...ندارند .

عيد واقعي مازماني عيد است كه  جامعه ما بي جام وجامه نباشد ومردم ما بي نان وسرپناه .