رباعیات حیدری

(قسمت اول)

 

خواروغریب

 

خـداوندامکـن خـواروغــریـبـم

تـوازدامـان مـادربـی نـصـیـبـم

اگـرقسمت بود میـرم به غربت

مزارم را به میهـن کن نـصـیبم

 

دل رنجور

 

خــداوندا! دلــم رنـجــور گـشـته

زغـم چون خانـهء زنبـورگـشـته

بــرای د یـد ن مــام عـــزیــــزم

جگرپرخون وچشم بی نورگشته

 

روز پرسان

 

مکن کاری خجل از کِرده گردی

به پیـش خا لـقـت شرمنـده گردی

به روزحشرکه باشد روز پرسان

خجــل ازد ید ن پَـروَنــده گردی

 

هجر وطن

 

غم هجرت وطن، بال و پرم سوخت

زاوضاع خرابت دل، برم ســــوخت

زبس آشــفــتــه حـــالم ازغــم تـــــــو

دل هرگبــروکافــرهـم بـرم ســوخت

 

 

بی بهره از علم

 

تو کـه بی بهــره ازعـلم زمـا نی

تـوکه نـا بـرده رنـج وکـا مـرانی

مباش مغـرور این دوروزه دنـیـا

که آخــرخــاک راه مــرد مـا نی

 

 عـمــررفـتــه

 

به عمر رفته کردم فکر کم وبیش

به خـاطرآمدم ازقـوم وازخـویـش

زجـورخـا ئـنـا ن خـلـق وپـرچــم

همه دورازوطن با صد دل ریـش

 

د ل آ رأ

 

وطن غیر از تومأوای ندارم

به دنیـا یک دل آرائی ندارم

خــدا داند زاحــوال پَـریـشـم

به جـزوصلـت تمنائی ندارم

 

قلب افگار

 

زهجـران وطن زارم خـدا یا !

د لِ تنگ قلب افگارم خدا یا !

بـرای دیـد ن آن مـام شیـریـن

به درگاهت دعا دارم خدا یا !

 

فر یـــا د

 

زدست خلق و پرچم هردو فریاد

که کردند ملک مارا آن دو برباد

خداوندا!به اشک طفـل معصـوم

بکن نابود شان از بیــخ وبنـیـا د

 

تــا ج ســـر

 

اگر خاک مادر است،ما در کـدام است؟

وطن چون گوهراست،گوهرکدام است؟

زد ســت خــا ئـنـــا ن دیــن و مـیـهــن

مهــاجـر گـشـته، تـاج ســر کـدام است؟

 

جگــر خـون

 

زما نه خاطرافگارم تو کردی

مقـیـم ِملک اغـیـارم تو کردی

جـدائی تا به کی از نزد مـاد ر

جگرخون خاطرزارم توکردی

 

عـمـر تـبــاه

 

هر آنکس بنده رااز تو جـدا کرد

به غـم هـای زما نـه مبـتـلا کـرد

خـدا ونـدا! بـسـوزانـش به آتـش

تباهش کن که عمرم را تبـاه کرد

 

جیفهء د نیا

 

فلک دیدی زجـورآل سفـیـان

چه ها آمـد به اهـل وآل ایمان

بکشتند آل پیغمبربه صد جور

بـرای جـیـفـهء د نیـا،لعـیـنـان

 

دوراز وطن

 

دلم دورازوطن راحت ندارد

به هجرانش دگرطاقت ندارد

اگرکوه طلا بخشندم اینجــــا

خدا داند که دل رغبت ندارد

 

چه غم ها

 

خداوندا! چه غم هادادی یکبار

غم هجر وطن آن مام افــــگار

بگشت ویرانه مُلک ومیهن ما

زدست کافــر ومزدور اغیــار

 

وا قــف تر

 

خداوندا ! به داد مُلک ما رس

شده ویرانـه از بیــداد ناکــس

کدامین ظالم وخائن کنم یــا د

توخودواقف تری بهترزهرکس

 

 

جـزتـو یـارب

 

غم ما کس نـداند جـز تـو یارب

نه یاری کس رساند جزتویارب

نما اِمـداد غـیـبـت را خــدا یــا!

که ما یا ورنداریم جزتو یـارب

 

ای چـــرخ

 

ای چرخ به دامی توفگندی مارا

درعالم غـربت به کمـنـدی مارا

تا  کی بسوزیم زهجران وطن؟

بیچاره نمـودی چو سپندی مارا

 

عالم غربت

 

ای دوست مرا نه جان ودل، نی وطن است

نی سا یـهء بیـــد میهــن ونـی چــمــن است

از بسکه زمــا نـه خـوارو زارم کــرد ست

این عـا لـم غُـــربتـم چـو بیـت الحـزن است

 

دست گیری نا توان

 

با ش نیــکو تاخـداوند کــریـم

روزگارت چو شب سیاه نکند

اگـــرم دسـت نا تـوان گـیـری

محـتـا جـت به دو سـرا نکـنـد

 

 

 

نو روز

 

عـزیـزان روزنوروزو بهــــاراست

همه دشت ودمن چون لاله زاراست

بـرای ارتـقـــای مـیـهـــن خــویــش

کمـر بند یـد که این ایــام کــاراست

 

پوهنوال داکتراسد الله حیدری

۱۴،۰۹،۲۰۰۸، سد نی