روح الله نیکپا روح تازه ای دمید

  هنگامی که همراه با جمعی از همکاران روزنامه، مراسم گشایش المپیک پیکنگ را از صفحه تلویزیون مشاهده می کردیم و گروه کوچک ورزشکاران خود ما را هنگام عبور از جلوی تماشاچیان دیدیم، در نگاه و خطوط رخسار همه یاران، نشانه هایی از حسرت و دریغ آشکار نقش بسته بود. حسرتی که بازتاب و انعکاس وضعیت فلاکتبار و الم انگیز کشور و مردم ماتم کشیده ی ما بود و اندک بودن غریبانه ورزشکاران ما مظهر و نمادی از آن بود. تنها پاسخ و امیدی که آن روز برای فراموشی این حسرت داشتیم، حضور نثار احمد بهاوی بود که حدود یک سال قبل در مسابقات جهانی با شکست رقیب قدرتمندش، هادی ساعی قهرمان جهانی تکواندو، به مقام نایب قهرمانی جهان دست یافت و برای مردم ما غرور و افتخارآفرید که امیدواریم امروز نثار احمد عزیز باز هم پیروز وسربلند بدر آید. چند روز سپری شد و ما به سالروز پر افتخار استقلال رسیدیم که با نام و یاد امیر امان الله خان غازی پیوند ناگسستنی و جاودانه دارد. اما سوگمندانه دیدیم و شنیدیم که تجلیل از این روز بزرگ و سترگ موجب قرنطینه شدن بخش وسیعی از شهر کابل شد و فقط عده ی معدودی که گویی منحصرا متولی میراث و افتخارات مردم مااند، در زمان و مکان محدودی قادر به تجلیل از آن شدند. زیرا تهدید طالبان و حملات مکرر آنان، زمامداران حکومت و قدرت را چنان ترسانیده بود که حتا مکان آن را باید مخفی می کردند. در چنین وضعی بود که انعکاس خبر پیروزی روح افزای روح الله نیکپا، ورزشکار قهرمان ما در مسابقات المپیک و کسب اولین مدال قهرمانی افغانستان در تاریخ المپیک، غنچه ی لبخند را بر لب های افسرده مردم غمگین ما نشاند؛ غنچه ای که امیدواریم با پیروزی نثار احمد بهاوی به شگوفه بدل شود.

پیروزی روح الله نیکپا در هنگامه یاس و شکست های متوالی، همان گونه که رشادت و شجاعت ملالی در جنگ میوند توانست روح تازه ای به غازیان بدهد، روح تازه ای در کالبد شکسته و مجروح مردم ما دمید. او رایت افتخار و لوای غرور مردم خویش را در جهان برافراشت. مردم افغانستان همیشه و در کلیه میدان ها و صحنه های نبرد، افتخار آفریده اند، هرچند سوگمندانه این همه افتخارات، توسط رهبران و زعیمان سیاسی به سادگی بر باد شده است. گرچه اولیای قدرت همیشه از وحدت ملی سخن می گویند بی آن که توانسته باشند نمونه ای از آن را که محصول عمل خودشان باشد، بیافرینند؛ اما دیروز نیکپا با پیروزی شگفت و تاریخی اش فرصتی آفرید که هر افغانی، جدا از تعلقات نژادی و سمتی و قومی، احساس و حساسیت مشترک بیابد و خود را یک دل و یک تن احساس کند. به چشم سر دیدیم که با شنیدن خبر پیروزی نیکپا، مردم ما همه، خود را پیروز احساس کردند و نیکپا را فرزند یا برادر خود دانستند. این بدان معناست که مردم ما هر کسی را و در هر مقامی که باشد و از هر رنگ و سمت و قومی که باشد و برای آنان خدمتی کند، ارج می گذارند؟ همان گونه که محصل نامدار استقلال، امیر امان الله خان غازی و یاران از جان گذشته اش را پاس می دارند و فراموش نمی کنند. نیکپا اولین مدال را نصیب مردم ما کرد. برای هر بیننده افغان، اهتزاز بیرق افغان در دستان چند تن افغان در حاشیه میدان المپیک، شکوهمند ترین تصویری بود که می توانست فقط در رویا ببیند. آقای کرزی رییس جمهور، با تماس تلیفونی این پیروزی را به روح الله نیکپا تبریک گفت و جایزه ی ویژه ای را که ارزش معنوی آن غیر قابل سنجش است، به وی تفویض کرد؛ اقدامی به جا و ستودنی که امیدوارم درسایر موارد نیز ادامه یابد. هر گاه به ظرفیت ها و توانمندی های مردم ما و به ویژه نسل جوان افغان توجه صورت گیرد و ظرفیت های تعطیل شده ی آنان پرورش یابد، آنها همیشه افتخار خواهند آفرید. نیکپا اولین مدال را نصیب ما ساخت و اولین گام را در مسیر یک افتخار بین المللی برداشت، گام او بی شک نیک و میمون است. رحمت بر آن که او را نیکپا لقب داد. او بر سکوی افتخار پانهاد و نقشی از خود به جا گذاشت که رهنمای جوانان با همت و دلیر و وطن خواه ما خواهد شد.

8 sobh   kabul