جشن استقلال؛

امسال در ارگ، سال دیگر در هوتل ها و بعدها در خاطرات!

احسان الله دولت مرادی

18-08-08

مقام های دولت افغانستان تصمیم گرفته اند تا امسال سالگرد استرداد استقلال کشور را در ارگ تجلیل کنند. اگرچه بعضی از مقام ها دلیل این کار را تحت تعمیر بودن ورزشگاه غازی شهر کابل عنوان کرده اند، اما بسیاری ها نمی توانند این استدلال را باور کنند و به این گمان هستند، که جشن به این دلیل در ارگ برگزار می گردد که از یک سو تیراندازی به محفل جشن ورود مجاهدین به کابل در هشتم ثور سال جاری باعث ایجاد ترس و رعب در میان مقامهای دولتی گردیده و از سوی دیگر، گسترش نا امنی در سطح کشور و روی دست گرفته شدن طرحی تحت عنوان «استراتژی محاصره کابل» از سوی طالبان، باعث گردیده است تا مقام ها مجبور به این کار شوند.

این در حالی است که قرار است امنیت کابل از نیمه ماه سنبله سال جاری به نیروهای داخلی واگذار شود. انتشار این خبر باعث گردید تا بسیاری از رسانه ها با تجلیل از آن یاد کرده و آن را زمینه بازگشت اعتماد از دست رفته مردم به نیروهای داخلی بدانند. در حالی که رسانه ها و تحلیلگران سعی می کنند تا در راستای ایجاد اعتماد به دولت در میان مردم تبلیغ کنند، دیده می شود که مقام های تصمیم گیرنده در دولت با برگزاری جشن در ارگ، رشته ها را پنبه کرده و این تفکر را بوجود می آورند که گویا آنان نیز به اوضاع امنیتی و عملکرد نیروهای امنیتی اعتماد ندارند.

بعضی از کارشناسان به این باور هستند که طالبان در طول یک سال گذشته توانسته اند، خود را به حیث یک قدرت بر دولت تحمیل کنند. این گروه اگرچه برای دستیابی به این هدف، از راه های خشونت بار و غیر قابل توجیه عمل کرده اند و به عنوان مثال با تخریب پل ها و پلچک ها و کشتن افراد عادی و انجام عملیات انتحاری و ... سعی داشته اند تا وحشت و ترس را تا عمق ارگ ریاست جمهوری نفوذ دهند. اما در کل به نظر می رسد، طالبان در پروسه تحمیل خود بر دولت، به حیث یک قدرت مزاحم، آن هم از نوع مسلح و غیر قابل کنترول، موفق گردیده اند.

شماری از تحلیلگران بر این باور می باشند که گروه طالبان سعی می کند با انجام عملیات های تخریبی در ولایت های میدان وردک، لوگر، غزنی، لغمان و کاپیسا، کابل را تحت محاصره قرار داده و بیش از پیش صحنه را بر دولت تنگ نماید. اگر این استراتژی طالبان که بنام « استراتژی محاصره کابل» معروف شده است، با عمل متقابل از سوی دولت مواجه نشده و شکست نخورد، بدون شک اوضاع و احوال امنیتی بیش از پیش نگران کننده خواهد شد.

بسیاری از کارشناسان به این باور هستند که آنچه باعث گردیده تا طالبان در موضع تهاجمی قرار گیرند، سیاست آشتی جویانه و در عین حال تدافعی حامد کرزی، رییس جمهور در برابر این گروه بوده است. از دو سال به این سو آقای کرزی به صورت مجدانه و مصرانه از آشتی با گروه طالبان سخن گفته است. از جانب دیگر همزمان شدن بعضی از نظرهای کارشناسان خارجی در مورد افغانستان که آنان نیز از مذاکره با طالبان جانبداری کرده اند، شخصیت های مدعی مدیریت سیاسی جامعه در کابل را به یک سردرگمی دچار ساخته است. از همین رو دیده شد که هم شخص آقای کرزی و هم جبهه ملی که مدعی داشتن جایگاه دوم قدرت می باشد، به صورت مفرط این راه را در پیش گرفته و برگ برنده ای را به دست طالبان دادند.

این دگرگونی غیر قابل پیش بینی، در حالی صورت می گیرد که در اوایل سال جاری، ملا منصور داد الله قوماندان وقت طالبان در هلمند، مدعی شده بود که گروه طالبان در سال جاری بین 10 تا 12 هزار جنگجو را برای انجام عملیات بر ضد دولت و قوای بین المللی در داخل کشور به کار خواهد گرفت. در برابر آن، سخنگوی وزارت دفاع ملی جنرال ظاهر، عظیمی نیز اعلان کرده بود که تا پایان سال 2008 شمار سربازان اردوی ملی از مرز 70 هزار گذشته و به رقم 85 هزار تن نزدیک خواهد شد. از سوی دیگر جدیدا وزیر جنگ ایالات متحده امریکا نیز اعلان کرد که در قالب یک برنامه پنج ساله از سوی ایالات متحده امریکا، میلیارد ها دالر به اردوی ملی افغانستان کمک خواهد شد تا شمار اردوی ملی افغانستان به 120 هزار عسکر برسد. این مقام امریکایی از سایر هم پیمانان ایالات متحده نیز خواسته بود تا در این پروسه سهم بگیرند.

در حالی که بسیاری از کارشناسان رقم اعلان شده از سوی ملا منصور داد الله را مبالغه آمیز عنوان می کردند، دیده می شود که این تقابل نابرابر از نظر کمیت افراد، به سود طالبان در حال تغییر است. قوای بین المللی نیز از کمبود امکانات و نیرو در مواجهه با طالبان سخن می گویند و بر این نظر می باشند که برای مقابله موثر با گروه طالبان به افراد بیشتری ضرورت دارند.

از سوی دیگر با این که معاهده صلح میان طالبان پاکستانی و حکومت غیر نظامی پاکستان مزید بر علت گردیده و زمینه را برای ورود دسته جمعی گروه های طرفدار طالبان از پاکستان به افغانستان مساعد کرد، اما تحولات اخیر پاکستان نشان می دهد که اوضاع آن کشور نیز دستخوش تحولات بوده و ورود طالبان از پاکستان نمی تواند تنها علت تشدید بحران تصور شود. به نظر می رسد، مشکل اصلی در این است که آقای کرزی هنوز در برخورد خود با طالبان تردید داشته و همین مساله باعث می گردد تا در موضع تهاجمی طالبان شکست وارد نشود. به صورت روشن می توان پیش بین بود که اگر سیاست ها همین گونه دوام پیدا کند، ممکن است سال آینده جشن استقلال در دفتر کار رییس جمهور و يا هم در يك هوتل برگزار شود و در سال های بعد نیز سران حکومت تصمیم خواهند گرفت که از این روز در خاطرات شان تجلیل کنند.

8 sobh