خلیـل الله روًوفــی
انسانی بر افــلاک
وانسانی بر حضیض خاک
زنده گانی بشـر درهمـه جا
چـقدر سـبز وشـگــوفان میبـود
اگـراین آدم خــاکی
با همـان معـنی والا وسـترگـش
با همـان مرتبت عـشق بزرگـش
مظهـرخصلت بایسـتهً انسان میبـود
قامت سرکـش آزادی و ایمـان میبـود
* * *
آی انسان چه بزرگی!
وچه معنـی بزرگی زکرامت به تو ارزانی شـد !
که ترا از ازل هسـتی آدم ،
اشـرف خلقت عالـم گـفتنــد
مگـرافسـوس که با اینهمـه پهنـای فضیلت
ای بسا ارزش انسانی خودرا، که سـرکـوچه وپسـکـوچهً شهـر
درپـیء جنس حقیـری به زمین میـریزی
ای بسا با همه این کـوچکی و بی بصـری
هـرچه ازدست و زبان تو براید
مثـل یک آدمک بی همـه چیـز
مثـل یک بنـدهً وابسـته به چـتر دگـران
آن کنی آنچه نیاید زتو ازننـگ دریغ
* * *
مبـرازیاد که اعجاز کمالت،
با همان موهـبـت روح تراویده زانوار خـدا
آفرینشـگر عشـقیست که درپرتو آن ،
جـلوهً معـرفت هـرجا به سراغـت آید
لیک این جـلوه کجا و توکجا
که چوتنـدیسـهً یخ بسـتهً دنیای دگـر
با هـمان بی خبری
با هـمان بی ثمـری
میشوی یکسره دربنـد زر و ثروت و ادباراسـیر
ارزش گوهـر انسانی خود می شـکنی
پیـش پای دگران ،
به امیـدی که مگریک روزی
صدف نا سـره آری بکف از جوی حقیـر
* * *
یکطرف راه کشـد همـت پرواز بشـر،
تا به اوج ملکـوت
ودرین عـرصهً جولان بلنـد
بال دربال کواکب، سیرآفـاق کنـد
یکطرف جمع زخود رفتـه به گرداب لجـن
ازهمیـن منـزل والا و بـرین،
ازعروجـی که سرودند بگـوشـش،
درسـپیـدای سـحـر نغمـهً آزادی را
مثـل یک جرم فـروکش شـده از دامن نور
مثـل یک کـورهً بگسـیخـته از خط مـدار
تا به ژرفـای دل خاک فـرو می غلطـد
* * *
آی ای نسـل زخود رفتـهً آدم !
تو بزرگی وزاسـرار وجودی همه سرشـار ولی
زین همه خوبی وزشـتی که زوجدان تو بر میخیـزد
عـاقبت دردل تاریخ چه افـسانه بجا خواهـد مـاند ؟
خامهً شـاعـردلسـوخته، ازخون کـدامین رگ ورگبار زمان
صفحه ایرا به فـراوردهً نام تو،
رقـم خواهـد زد.
کـسل ــ جـــرمـنی
اکتـوبر ـ 2007