جـفـــای روزگـــــار

شــده مـدتـی مـدیــدی، کـه ز کـشـــورم بــدورم

زجـفـــای روزگـاران، نــبـــود دمـی ســــرورم

زفراقـش هـر شـب وروز، بکـنم فغـان وافسـوس

نه به دل قـــراردارم، به بـصـرنـمــا نــده نــورم

چکـنـم بـمـن بـگـوئـیــد، بــه کـجــا روم بــــدارم

همــه الــتـیـــا م دردم،هـمـه چـــارهء قــصــورم

 اگـرم شـود که روزی، بـرسـم به کـشورخویـش

بکــنـم سـجدهء شـکــر، بـه شـهـنـشـهی شـکورم

بـروحیــدری زعـجــزت، بـه درخــدا دعـــا کـن

کـه بـه یـدّ ِقـدرت اوست،غـم وشا دی وسـرورم

٦ سپتمبر، ۲٠٠۵، سدنی

دوکتور حيدری