دکتور اسد آصفی

 به مناسبت  سالروز شهادت  مجید قهرمان

به مجید قهرمان که در سیاهی شب ، روشنائی و روز را تفسیر میکرد. به او که فریاد می کرد و فریادش در لحظه ای که سلالگان تاریکی، ننگ مزدوری را پذیرا میشدند، شیپور رهائی را طنین می انداخت.                                                                                                            

به آزاده  مردی که در شب ایلغار دشمن، تا سپیده دم شهر را زیر پا گرفت که رفیقان را خبر کند. به او که شب را به سپیده برد. قناعت تاریکی را به بال عصیان بست و مقاومت را در معنای بی زوالش در سر زمین اشغال شده تفسیر نمود. به شهیدی که عشقش به خاکی که محکوم تاراج بود، بر ترین عشق ها بود. به او که با رها کرد آخیرین تیرش به خورشید پیوست. به مجید که مقاومتش در وجودم امید را شعله ور میکند. این کلمات  در کنار هم نشست که تقدیم میکنم.                                                                                                     

شب تلخ، شب خستگی ها

شب سرد نا آشنا  در دلم می نشیند

چه آهسته از  پشت شب می گذشتی

صداهات به گوشم بخواند

سرود آزادگی را

 شب سرد خیابان این شهر را تا سپیده

بیاد خطوط  قدمهات رفتن

شب تلخ

«خبر را که چون مرگ خاکستری بودشنیدم»

شنیدم که در لحظه های گذشتن

به پروانه ها گفته بودی

بگویند وطن

شنیدم که در لحظه ی آخرین

تو با رود ها

تو با  دشتها

تو با کوهها

گفته بودی

بگویند وطن

« شنیدم که در چشمه ی خون 

وضو کرده بودی»

و تکبیر هات

سراپا ترنم، سرا پا غزل از وطن بود

بخواب ای سلحشور آزادگی ها

به کلک شرف

به دیوار ها رقم میزنم

«وطن گر نباشد

«تن من مباد» 

لیل 13.06.2008

شهر بن