پاکزاد

ای سفیر  صلح و نور  پاکزا د

                            روز مسعودت همیشه زنده با د

می نشانی تخم نیکی بر زمین

                              می براری از پی نیش انگبین

مردگان را تو به حکمت جان دهی

                                رهرو اشراق را عرفان دهی

اوجها را بر زمین خم می کنی

                             نسل میمون را تو آدم می کنی

جستجوی زره باشد کار تو

                                کشف کیهان رونق بازار تو

هر کجایی از تو میگیرد خراج

                                دیو با دد می نماید  ازدواج

می شود آتش تبار و اصل شان

                           اهریمن بیرون شود از نسل شان

کاندران جا زندگی ویران شود

                                 آدمی  محتاج  بهر  نان شود

ظلم و وحشت گردد آنجا حکمران

                           دیو زادان می شود صاحب قران

از تو می خواهم که دامن بر زنی

                        شب پرست هر جا که باشد سرزنی

مژده  گانی را بیا ری با  بهار

                            کوه و صحرا را بسازی گلعزار

گردهی فرمان به ابرو باد آب

                             می فرستد برزمین عطر گلاب

تو رسول آیه های روشنی

                            نیزه را بر چشم دشمن می زنی

دشمن زالو صفت قربان تو

                                 دائیما با لا بود  دستان  تو

وقت آن باشد که اعجاز آوری

                                صلح را بر میهنم باز آوری

تو رها نی مرد مان را از عذاب

                          گر دهی بر دست هر طفلی کتاب

بر فروزانی چراغی بر رهش

                           علم را سازی رفیق و همرهش

دست او یابد به رمز کا ئینات

                             چیره گردد زند گانی بر ممات

تو به این جسم ضعیف و لاغرت

                           می کنی کاری که باشد با  ورت

درد جهل ما تو درمان می کنی

                              دیو را تابع به انسان می کنی

از تو راه ما چراغستان شود

                                 راه رفت زندگی آسان شود

           بر من و یاران در این ختم کلام

            احترامت است واجب والسلام

« برلاس »