رهرو

مردانی را که با  زمزمه های شان    

چندی در کوچه های آذرخشی گام گم کرده بودم

در شهراه وفا انگیز

در باغهای رفیق آمیز 

که از تبار خاک و تاک و آواز بودند، چه آتشناک میرفتیم     

که ازسلاله آزادگان  ِ خورشید        

که از نبیرۀ ستاره و مهتاب        

که دردل شب  

 که  دردل ظلمت 

با تاجی از شهامت و شهادت و  شرف در کنار هم راه میرفتیم .       

 برتا رک دوزخیان      

د ر دخمه های تنگ وهوش سای  

در شکنجه گاه های هولناک وکلک سای

با دندانهای خشم

با زبان های  یکرنک آواز میخواندیم       .

جا ودان است  یادشان ، تا دشت تا زندان 

خاطرۀ  آ ن عا شقان ظرافت و زندگی  إ

میدرخشد بر چوبه های دار تا صمیمیت ِ میدان    

        به پیشوازمرگ رفتند

بی آنکه بلرزند

 اما      

با مزدورانی که از تفالۀ جهالت و جنایت تاج بر سر داشتند  

لحظه ی نساختند  

چه لحظه های شیرینی ست که تا قله های خاطرات یاران بالا میرویم .

پهلوان کوهد ا منه ای    

                        می /١٦⁄٢٠٠٨