سالار عزیزپور

دو شعر ویک شاعر

تصاحب

 

مادرم

گمنام ترین قبیله گمشده یی ست

 

که هیچ افتخاری نمی زاید

حتا برای امروز

و فردای که نیست

 

قبیله

قبله من

و قباله من

برای تصاحب توست                                                                                                                                                                                                                                                         

 

 

 

 

 

پشک هفت جان

 

به دنبال چه بوده ام ، نمیدانم ؟

منکه  از آغاز عاشق بوده ام

خیابان ها

آرمان ها را دویده ام

 

لحظه های مردن را

از نفس نیفتاده ام

 

پشک هفت جانم ، من

 

همزبانم توگشتی

 

عاشق جان باخته ی بی همه چیز

 

وقتی که خواب از چشمانم پرید