چند شعر از     سالار عزیزپور

 

مرثیه یی برای پدرم

 

پدرم

وقتی که مرد

یا دش رفته بود که بمیرد

 

بامدادان به تلاوت مشرق نماز می کرد

" قل اعوذ برب ا لفلق "

 

حماسه بود

نه حماسه ی انفجار وفجر

 

با دوست  دوست

با دشمن یگا نه بود

 

آ زاده بود

تا واپسین نقس

 

مردن برای او

حدیثی نبود

وقتی که مرد

یادش رفته بود

یادش رفته بود

که بمیرد

 

 

 

 

 

به اسد سیفی هنرمندی که صدایش شمع بزم خانواده ما بود

 

 

پرنده می رود !

 

به هر کجا که تو باشی ترانه  میماند

خدای شعر و سرود ِ شبانه    میماند

 

خدای شعر و سرود ِ شبانه ها دل ماست

به سر هوای تو دارم  بهانه     میماند

 

پرنده می رود  و آشیانه         میماند

همین صداست  که تنها  نشانه میماند

 

 

به هر کجا که تو باشی سرود ِ ماه ِ تمام

چو روشنانه  شبی   عاشقانه     میماند

 

 

 

عریان تر از حضور خدا

 

می نوشمت سراپا گر دلبرم شوی

عریان تر از حضور خدا در برم شوی

عریان تر از حضور خدا در دل سحر

آن نوعروس گلبن تاج ِ سرم شوی

 

 

درد بی درمان

 

الا ای جان ِ جان ِ جان ِ عاشق

الا ای باغ     گلد ستان  عاشق

سفرکردی به آن دور های دور ها

طبیب  درد     بی  درمان   عاشق