کمالِ انتظار

دستِ من خالی ز ګرمیِ کناری بیش نیســــت

سینه ام امید هایی را مزاری بیش نیســــــت

صد زمستانم میان و شوقِ دیدارِ محــــــــــال

من خزانم او سرآغازِ بهاری بیش نیســـــــت

انتظارم را نوازش کی نماید مژده یـــــــــــــی

باورم نخلِ ضعیف و زرد و زاری بیش نیست

من ترا از بندِ تقدیرِ کسی دزدیـــــــــــــــــده ام

ناشکیبائی کمالِ انتظاری بیش نیســــــــــــــت

آمد و رفتِ نفس تفسیرِ کم کم رفتن اســـــــت

دل به امیدِ وصالی بیقراری بیش نیســــــــــت

دستِ قدرت کی شود کوته ز آزارِ ضـــــــعیف

صلح و استقلال و آزادی شعاری بیش نیست

چشمِ امیدی اګر از غیر دارم کور بـــــــــــــاد

تلخ کامی ها لذیذِ کامګاری بیش نیســــــــــت

آه میسوزد نفس تا عجز را معنی کـــــــــــــند

انتخابِ چند محدود اختیاری بیش نیســــــــــت

از نیستانی بریدندم که تا غوغا شــــــــــــــوم

نای را موج نفس ها ناله کاری بیش نیســـت

من به تنهائی به" قاسم"هرچه دارم ګفـته ام

کو به هر حالم انیس و رازداری بیش نیســت

پروان سوم ـ کابل، ۲۵ سنبله ۱۳۸۴

لافِ اِستغنا

وحشت آخر میبرد از من سرِ سودای مـــــن

عشق معجون چه آلودست در صهبای مــن؟

در طلسم آبادِ هستی من چه رمزِ مهمــــــلم؟

نیست تعویذی ګره بګشاید از معـــــــنای من

ګریه ام عاجز که سوزِ سینه را مرهم شـود

بحر ها ګم میشود در ګرمیِ صحرای مــــــن

در تحیرګاهء هستی هاتــــــــــــــــفی آواز داد

در الف ګم ګشته ای هی بیخبر از بای مــــن

آرزو ګم کرده ام از ناتوانی های خویــــــــش

در ضعیفی ریشه دارد لافِ استغنای مــــــــن

حلقهء چشمم دو صفرِ حاصل از امید هاسـت

خون امید است اشکِ انتظار آرای مـــــــــــن

من که خود در ظلمتِ بی حاصلی ګم ګشته ام

آه تسخین چه دارد در شبِ یلدای مــــــــــــن؟

تا قضا اینګونه اسبابِ سفر آماده کــــــــــــرد

حال را صد شکر ګویم، وای از فردای مــــن

لیون ـ فرانسه، ۸ حمل ۱۳۸۷ مطابق ۲۷ مارچ ۲۰۰۸