بهار مهاجر شد

خدای من چه گناه کرد شهر من چه خطا        که فصل سبز بهارش گرفت رنگ شتا

خمید قامت سرو اش شکست بال و پرش       نماند  نغمه  بلبل   نماند   شور  و صفا

بدشت و دامنه  هایش  که لاله  میرقصید        و جویبار ظلالش  که  داشت  غلغله ها

دیگر  کسی  نشنید و  دگر  کسی  نگفت        حدیث  پندک گل ها  و  راز  سنبله  ها

بجای  لاله  و  نسرین  بجای   نسترنش         شرار و برق رسید و فغان و ناله  و آه

برای طفل یتیمی که  اشک  بود  یارش         تنش  برهنه  و  لرزان  به  پا  آبله  ها

برای  بیوه  زن  بیکسی  که   فرزندش         بمرده بود در آغوش  مادر  از  سر ما

تو مرهمی بگذاری به  زخم  و آبله اش          شوی تو مونس و همدم  به  مادر  تنها

مگر بهار خبر  داشت  اندر این  سحرا          به غیر مکر وفریب هیچ نمیکنند سودا

در ا ین  دیار  به جای  بهار   تفنگ  آمد        برید   گلوی  ضعیفان  درید  سینه  ما

به جای گندم  و شالی به وقت فصل  هنر        رسید تیغ به دستان وحشی بی سرو پا

نه شاخه ئ نه درختی نه برگی یافت امان       نه باغ وبلبل و گل  ماند  نه  آشیانه ما

بهار! به تربت این شهر کشته باز نفس آر      ز جرم ما بگذر  آی  دمی  به  خانه  ما

بهار!  بیا  که   مگر  با   رسیدن   قدمت       زدایی  گرد غم   روز گار  از  رخ  ما

                             ز دست سرد نفسان آخ !بهار مهاجر شد

                            فقط ز عطر و شمیم اش بماند خاطره ها

در آخرین روز های سال در این دیار غربت همین چند حرف به خاطرم رسید،امید دارم

تا بهاری شود در وطنم که گل لبخند را بر لبان سرما زده ما بشکفاند.امین

                                           هموطن سال نو شما خجسته باد!

                                                        بصیر احمد مهاجر