ناتور رحمانی

01/03/08

التماس ....

ميدانيد ؟

من مادرم ، من مادر وطن ام 

من همه را بياد دارم

من بياد دارم آن سالهای

                             بن بست را

آن بچه های خوب ، خوب را

آن بچه های رذل و پست را

آن سالها بيادم است

کز جمع بچه های من

يکی گلوله ميخورد

و يکی با رذالت

به آتشدان تباهی هيمه

                           می بُرد

من مادرم

همه بچه های خودم را می شناسم

آنرا که در لجن مدفون است

و آنی را که نشسته در تالاب

                                  خون است

می شناسم

آنرا که سياهی برخسار زده

و آنی را که

برای حُرمت آزادی و انسان

بوسه بر حلقه دار زده

من ميدانم

ميدانم کي بفکر سرودن شعر

                                   تازه است

و برای کي

کوتاهترين راه

کشتن انسان و ريختن خون

                                  بی اندازه است ؟!

آن سالها بيادم است

که فرزند من گل پرپر

                         روی گور آزادی شد

وآن ديگری

تماميت مفهوم واژه بربادی شد

ميدانيد ؟

من مادرم

من مادر وطن ام

من بياد دارم

روز اعدام پرستو و بهار را

و فصل تيرباران بيشمار را

من بچه های خودم را

                          می شناسم

آنرا که از حلقه های زنجير

                                در زندان

برای عشقش حلقه ساخت

و آن ديگری را

که بر حريم پاک عشق تاخت

من بياد دارم

روزهای هولناک و پُردرد را

انجماد احساس و روزهای

                                سرد را

من بچه های خودم را

                          می شناسم

آنرا که به قلب گل های باغ

                                ميخ کوفت

و آن ديگری را که خاموشانه سوخت

                                            و هيچ نگفت ؟!

می شناسم آنرا که

سرود آزادی در فريادش بود

و آن ديگری را که بخيه زدن لب ها

                                            بيادش بود

من بياد دارم

سياهترين روز های

                       کودتا را

عمر های برباد رفته

                        و کوتاه را

بخاطر دارم

آنهای را که

واژه های صلح و همزيستی را

                                     خوار داشتند 

و در باغچه های پشت حويلی

                                    کارد کاشتند

می شناسم

آن بچه های را که

ميخ عقايد شانرا

به مغز کسان فرو نمودند

و در کهنه گرايی مضحک

مقدسات را سنگسار کردند

بياد دارم

آن سالهای بن بست را

 سالهای فجيع و پست را

سالهای را که

                فروشنده های دوره گرد

چشم و گوش و زبان

                         می فروختند

و ابلهان در ظلمت روزگار

چراغ و چراغدان می کُشتند

سالهای آشوب

سالهای قحطی

سالهای تنهايی

همه بيادم است

و همه بچه ها را بياد دارم

آنهای را که در چنين سالها

 برگ از درخت ها وام گرفتند

                                   تا چوچه ها را نان دهند

و آنهای ديگر که جان گرفتند

                                   تا خباثت را نشان دهند

من زنم ، من مادرم

نه از جنس ديگرم

دوست دارم وطنم

« که من مادر وطن ام »

بچه گوش کنيد

مزنيد سنگ ببا ل منی خسته

                                  بعد ازين

مفروشيد من را بر سربازار

                                   اين چنين

از کودنی

به شکوهمندی ام

                     آتش مزنيد

مخراشيد من را

نام من بد نسازيد

حُرمت چادر من را

                           بدانيد   

خوشنام و دلشاد با من

                            بمانيد

ديگرم طاقت پاره شدن پيکر نيست

طاقت ديدن اوراق شدن دفتر نيست

من ديگر نام ندارم

نام من مادر است

من همان مادر وطن ام

من را بين خود قسمت مکنيد

مقام و منزل من را اينگونه

                                 پست مکنيد

فرقه و سمت و زبانم يکيست

مذهب و ريشه و ايمانم يکيست

حرف دشمن تبه کار مکنيد

عشق به انسان را سر دار مکنيد

ميدانيد ؟

دل من مالامال غصه است هنوز

غصه پُردرد يتيمان

نو عروسان ، پيرمردان

آن زن بيوه ، آن کبوتر زخمی

آن سرو سوخته در آتش جنگ

آن سپيداران

بيادم است

استبداد چگونه بر برگ وبارم

                                    تازيانه نواخت

چگونه به تاراجم بُرد

                          چپ و راست

ديگر بس است بچه ها

سينه ام گور شهيدان وطنخواه مکنيد

من را از نابودی عشق بمن

                                  آگاه مکنيد

من همان مهد خرد شاخص

                                 فرهنگ استم

من همان خسته ويرانی و کشتار

                                 ز هرجنگ استم

بگزاريد نام من خوب

                         و جاويدان باشد

چه قشنگ است که آزاد من

                         آزاد افغان باشد .