گزارشگر شما. باقی سمندر
تظاهرات موفق افغانها وشکست وزير داخله هامبورگ
برای ديدن عکسها اين جا را کليک کنيد
به روز چهار شنبه یازدهم ماه می شهر هامبورگ شاهد بزرگترین مظاهره افغانها در چند سال اخیر بود. ساعت یازده صبح تظاهر کنندگان در مقابل ایستگا ه مرکزی قطار آهن جمع شده و تدارک راه پیمایی در میان مشهور ترین خیانهای مرکزی شهر را میگرفتند. بیشتر از پنج هزار نفر اعم زن ومرد، پیر و جوان و خرد وبزرگ یعنی از کو دک شیرخوار تا زنهای پیچه سفید و مردهای سر سفید در بین اجتماع کننده ها دیده میشدند. یکی از ویژه گی های این اجتماع بزرگ این بود که هندو و مسلمان و سیکه دوش بدوش همدیگر ایستاده بودند وآماده گی برای راه پیمایی را میگرفتند و در راه پیمایی مانند سایرین شرکت نمودند. یکی از ویژه گی های دیگر این تظاهرات شرکت نمودن بسیاری از انسانهایی بود که خود را به اقوام هزاره، ازبک، تاجک، ترکمن، پشتون، بلوچ ونورستانی مربوط میدانند وهمه زیر بیرق سیاه و سرخ وسبز افغانستان بنام افغان متحد شده بودند. یکی دیکر از ویژه گی های این تظاهرات این بود که رهبران سر شناس مساجد و علاقمندهای خانقاه ها نقشبندی ها و چشتیه غریب نواز با همه دوش بدوش میرفتند و رهبران و پیروان درمسال و معبد اهل هنود و سیکه ها هم که تعدا د شان از پنج صد نفر بیشتر بود، در این تظاهرا ت شرکت نموده بودند.
یکی از عجایب روزگار و جالب ترین صحنه های تظاهرات این بود که افراد سرشناس گروه ها وجریانهای سیاسی افغانها در هامبورگ، همه از آغاز تا انجام تظاهرات حضور داشتند و هیچ کدام اعلامیه ها و قطعنامه های تشکیلاتی و گروهی خود را پخش ننمودند. همه از خواست عاجل و فوری افغانهای که اخراج میشوند و یا در لیست اخراج شونده ها قرار دارند، حمایت میکردند. در کمیسیون یازده نفره هیچ شخص بنام کدام تشکیلات معیین شرکت ننمو ده بود و همه اعضای کمیسیون در مسجد حضرت ابراهیم خلیل الله بشکل علنی و مستقیم کاندید شده و تعیین گردیده بودند. اعضای و مشاورين کميسون قرار ذيل ميباشند:
رحمانی
احمدی
کمار
راجا شير افشار
فرهاد سهيم
شعيب سلطانی
بشير
عثمانی
قادری
نسرين مفيد
خانم کوشان
مشاور حقوقی کميسون آقای سلطانی
مشاور مطبوعات کميسون گزارشگر شما باقی سمندر
کمیسییون و مشاورین اش تا آخر با تفاهم بسیار زیاد بخاطر دفاع از حق مهاجرین و پناهنده ها و تلاش بخاطر منع اخراج شان بسوی تدارک و برگذاری تظاهرا ت گام برداشته بودند.
والی هامبورگ و دفاتر مربوطه شهرداری تصمیم داشتند بروز چهار شنبه یعنی یازدهم می هفت نفر افغان را از هامبورگ اخراج نموده و در آینده اقدام به اخراج پنج هزار نفر افغان از هامبورگ نمایند. اجتماع بزرگ و تظاهرات افغانها بخاطر مخالفت به این امر دایر شده بود. در این تظاهرات تعداد زیادی از شهروندان آلمانی ای هامبورگ دوش بدوش شهروندان افغان- جرمن و افغانهای مهاجر و پناهنده ومهمان راه پیمایی مینمودند و برخی از آغاز تا فرجام تظاهرات را حمایه نمو دند و برخی بنا به دلایلی ناگفته شرکت در تظاهرات را به شکل غیر رسمی تحریم نمودند. با آنهم تظاهرات موفق بود وبه عاجل ترین خواست همانروزه اش که جلوگیری از اخراج شش تن افغان بود، دست یافت.
حکومت هامبورگ هفت تکت هواپیمایی را برای هفت نفری که باید اخراج میشدند، در نظر گرفته بود. قرار بود ساعت نه صبح هفت نفر در برابر دفتر اقامت خارجی ها در هامبورگ حاضر شوند و از آنجا به فرانکفورت ساعت دوازده چاشتگاه روز چهار شنبه 11 می انتقال داده شوند و بساعت هشت وپانزده بوسیله ایربوس 130 بطرف کابل پرواز داده شوند. اعضای کمیسییون با کمک وهمکاری دوستان کمیسیون از اخراج عاجل و فوری شش نفر با مدارک قانونی و موفقیت تمام توانستند جلوگیری نمایند و نخستین شکست را نصیب آقای ناگل یا والی وشهردار هامبورگ نمایند.( اینکه آقای اودو ناگل در زمان حا کمیت شیل یا رژِیم قبلی هامبورگ چه کاره بوده است، لطفا به قطعنامه یکی از احزاب سیاسی آلمان که ضمیمه ای گذارش به چاپ میرسد مراجعه نمایید ) یک نفر دیگر از جمله هفت نفر به طرف افغانستان پرواز کرد. در اخبار نوشته اند که او فرد جنایی بود و به زور ارسال گردید ولی خبری دیگری از اعضای کمیسیون حاکیست که آن شخص قبلا با توافق به اداره اقامت خارجی ها به شکل داوطلبانه بسوی افغانستان پرواز کرده است.نه آنکه او را گویا اخراج نموده باشند. در یک مسابقه تبلیغاتی علاقمند های او دو ناگل در سطح مطبوعات ناگذیر شده اند تا به شکل غیر رسمی اعتراف نمایند که شهر دار هامبورگ با زندگی انسانها بازی میکند.
تقریبا در سه روز نامه مشهور شهر هامبورگ که هریک از نیم ملیون تا یک ملیون نفر خواننده دارند، نظیر بیلد سایتونگ، مورگن پوست هامبورگر آبند بلت و تاگس سایتونگ شعار و درفش به چشم میخورد که مظاهره کننده ها بدوش خویش حمل میکردند و به آن قلم سرخ و سیاه نوشته شده بود «آقای ناگل بگذار تاما زندگی کنیم». یعنی ما را بسوی مرگ نفرست. این اعتراف را سه روزنامه پرتیراژ نمو ده اند. از نگاه تبلیغاتی و کار رسانه ها تظاهرا ت برجسته گی ویژه داشت و ژورنالیست با عکس برداری، فیلم برداری و مصاحبه با افغانها علاقه خاص داشتند و تقرببا تمام کانال های تلویزیونی هامبورگ خبر تظاهرات و راه پیمایی را نشر نمودند و لازم است در همینجا از همکاری شان سپاسگذاری نمود. در جریان تظاهرات وراه پیمایی بیرق های افغانستان وشعاریی بزبان آلمانی در اجتماع به چشم میخورد. در یکی از شعار ها نوشته شده بودکه :
اخراج اجباری افغا نها را متوقف سازید.
در شعارهای دیگر خوانده میشد که:
آقای ناگل بگذار ما را تا زنده گی نماییم و این شعار در پیشاپیش تظاهرات بر افراشته شده بود. در شعار های دیگر نوشته بودند.
مامیخواهیم :
چون انسانها عادی اجازه زند ه گی داشته باشیم.
اجازه تحصیل داشته باشیم.
وابسته به سوسیال نباشیم.
و شعار های دگر.
اعلامیه ها بزبانهای دری وآلمانی و نامه های اعتراضی به هزارها برگ و ورق در بین تظاهر کنندگان و شهروندان هامبورگ پخش میشدند. در پایان یا پاشنه اعلامیه ها و نامه های اعتراض یازده نفر از اعضای کمیسون برگزاری مظاهره امضا نموده اند که بخا طرمعلومات مزید شما ضمیمه این گزارش به چاپ میرسند.
تظاهرات و راه پیمایی بساعت دوازده ظهر آغاز یافت و در پیشاپیش راه پیمایی سه زن با چادری و یا برقع حرکت میکرد ند. کود کان و نوجوانان در صفوف اول و خانم ها نیز در صفوف یعدی و مردها در ادامه راه پیمایی میکردند.
د ر مرکز ستاد راه پیمایی دختر های جوان و نوجوان افغان از مکاتب و گوشه های مختلف هامبورگ قرار داشتند. که دم بدم و پی در پی به زبان آلمانی سخنرانی مینمودند. و شعار میدادند. جوانان هم با شور وعلاقه وافر در صفوف راه پیمایی شعار میدادند. دخترک شانزده / هفده ساله ای میگفت :«اگر مرا به افغانستان بفرستند بمن تجاوز جنسی مینمایند و بزور کسی یا کسانی من را به خانه خود می برد وبه همین ترتیب اگر ما دختر ها را از آلمان بیرون کنند، همه مورد تجاوز جنسی تفنگ دار ها قرار میگیریم»
یک تن از مظاهره کننده ها میگفت : که «اگر جوانان ما را از ما جدا سازند و به افغانستان روان کنند، جوان های ما یا گوشت دم توپ میگردند یا اینکه به بازار تریاک و هیرویین کشانده میشوند. باید جوان های ما اجازه بیابند تا در هامبورگ درس بخوانند و اجازه اقامت داشته باشند و بعد ازتمامی درس ها وقتی که در افغانستان امنیت برقرار گردد و حکومت منتخب و واقعی مردم بوجود بیایید، جوان های ما بتوانند مصدر خدمت به افغانستان گردند. حالا اگر دختر های ما را بنام اینکه مجرد اند از هامبورگ اخراج کنند یا پسر های ما را چه فاجعه ای اتفاق خواهد افتاد ؟ »
نماینده ها ی معبد اهل هنود افغانستان در هامبورگ بارها در جریان تظاهرات سخنرانی نمودند و یکی از آنها بنام آقای کمار گفت که « چندی قبل به خانه یکی از هندو ها در کارته پروان داخل شدند و.. و گفتند هفته گذشته دو دختر هندو مسلمان شدند اما خانواده های آنها نه با آنها دیده توانسته اند و نه خبر دارند که فرزندان شان در کجا بسر میبرند» شما توجه نمایید ختران مردم را بزور از خانه شان بیرون میکشند و با خود میبرند و اگر بازهم هموطنان ما اخراج شوند، چه سرنوشت ای به انتظار آنها خواهد بود ؟ به همین ترتیب هریک می آمد و در مورد اخراج سخنرانی میکرد ودلایل بودن در هامبورگ را تشریج میکرد.
شعارهای مرکزی همانا منع اخراج افغانها و اجازه اقامت به آلمان بود. اعضای کمیسیون هم یکی بدنبال د یگر اعلامیه های و شعارهای تصویب شده در کمیسیون تظا هرات را بزبان دری و جرمنی میخواندند.
خانم نیازی یک پارچه شعر شان را خواندند وخانم کوشان هم سخنرانی کردند. یک تن از اعضای کمیسیون که در فهرست اخراج شونده ها قرار دارد، سخنرانی مختصر به شرح زیر دایر نمود.
« هموطنان عزیز و هامبورگی های مهربان سلام !
من نور احمد احمدی به نوبه خود میخواهم لحظه ای با شما صحبت نمایم.
من یکی از آنجمله افرادی هستم که میخواهند من هامبورگ را ترک گویم و به افغانستان برگردم.
شما خوب میدانید و حتما از رسانه های گروهی خوانده و در راپور های تلویزیونی دیده اید که در آن قسمت افغانستان یعنی منطقه شمالی کوهدامن که من از چندین نسل زندگی داشته ام و دیگر در هیچ نقطه افغانستان جای رهایشی ندارم، چه حال بوده است.
خواهران و برادران !
وقتی طالبان به عموم ولایت های افغانستان حمله ورشدند هر آنچه خواستند کردند مخصوصا بالای شمالی حمله کردند، چه ها کردند، مردم شمالی که زندگی شان وابسته با تاک ها و باغات شان است همه را از بین بردند، در دادند و آتش زدند و ویران کردند، چپاول پلان شده را عملی کردند، چنان عملی گردند که علاوالدین جهانسوز و چنگيز خان مغول هیچ یک از دیکتاتوران جهان نکرده بودند، خانه و کاشانه مرا ویران کردند، تمامی مردم را از شمالی انتقال دادند، جبرا به دشت های سوزان قسمت های جنوب و جنوب شرق کشورمان بردند. پیر مردان و پیر زنان، اطفال خرد سال وشیر خواره از نداشتن آب و نان، گرمای سوزان تابستان تلف شدند. کجا بود دستهای توانای کمک که امروز داد از کمک میزنند و دا یی مهربانتر از مادر برای ما مهربان شده اند..
حالا که مقاصد شان برآورده شده و به کام خود رسیده اند ما را میخواهند باز هم به دست ایشان بسپارند.
هموطنا ن عزیز !
تا وقتی که این تروریستها در های خود شان را دق الباب نکرد کسی به فکر افغانستان نبود. هرچه داد زده میشد نباید فوندامنتالیستها را تقویت کرد، کسی نمیشنید تا اینکه حالا جهان از دست این آدم خواران به عذاب رسید. مرا به سیاست جهان غرض نیست ولی فقط میخواهم تذکر بدهم که امروز هر افغان میداند که در کشورش چه میگذرد. من در مورد خود که همه چیزم را از دست داه ام صحبت میکنم. امروز در خطر اخراج قرار دارم و شب وروز از خود میپرسم وقتی در کابل رهایم کنند، چه کنم ؟ کجا بروم، با کی در تماس شوم، خانه ندارم، وطنداران دور و پیشم نیستند. همه به هر طرف فرار داده شده اند.
کجاست آن قانون هایی که حکم میکنند، حیثیت انسان مورد احترام است درحالی که حیثیت ما احترام نمیشود. مگر ما انسان نیستیم. گناه ماست که در افغانستان به وجود آمده ایم؟ نه ما هم انسانیم چون همه ما و شما حق داریم زندگی کنیم، زنده بمانیم و آرامش داشته باشیم.
آقای ناگل وزیر صاحب داخله هامبورگ!
از شما تشکر که به وطن ما رفته بودید ولی با تاسف باید گفت که نظر شما مغایر قوانین بین المللی بوده است، شما هم میخواهید با فرستادن مایان به افغانستان تجارت سیاسی کنید.
لطفا با ما معامله منطقی و انسان دوستانه نمایید . من میدانم وقتی به وطن برگردم باید از گرسنگی بمیرم و یا دست به خود کشی بزنم بخاطر اینکه دولت مردمی که حافظ جان و مال مردم باشد طور شاید وباید وجود ندارد.
فساد اداری، رشوت خوری و اطفال ربودن وجود دارد. تا به کی تفنگ و تفنگ سالاران که زندگی مردم ما را در هر مقطع زمانی در خطر انداخته اند بازهم به مسند کرسی های بزرک نشسته اند. لذا ترجیح خواهم داد
اینجا بمیرم تا حتی نعش من به دست این جانیان قرن نیفتد.
هموطنان !
به ویرانی این اوضاع هستم مطمین زیرا خرابی هرچه از حد بگذرد آباد میگردد
به اعتراض تان ادامه بدهید. با ماهمکاری کنید تا سرنوشت یک نسل دیگر افغان هم برباد نگردد.
آیا خبر دارید که آقای کرزی در تلاش است تا طالبان و هوادارانشان را دوباره به قدرت بیاورند آنهاییکه وطن و کاشانه ما و شما را به آتش کشیده اند، نمیتوانند امروز حافظ امن وامنیت ما باشند.
هرچه بگندد نمک اش میزنند وای به روزی که بگندد نمک
آنانیکه هموطنان مرا کشته و سوزانده اند چطور میتوانند حاکم ما باشند، لذا برگشت آنها خیانت بزرگ و غیر بخشودنی برای سیاستمداران کشور ما خواهد بود. »
تظاهرات از ساعت دوازه تا ساعت حوالی چهار بعد از ظهر ادامه یافت. در پایان تظاهرات قرار بود همه اعضای کمیسیون نامه اعتراضی را برای اودو نا گل در دفتر ولایت و وزارت داخله بسپارند، اما پولیس به چهار نفر اجازه رفتن به دفتر کار وزارت داخله هامبورک را داد. چهار نفر به دفتر وی رفتند و شخص او دو ناگل در دفترش نبود یا نخواست با نماینده های کمیسیون افغانها صحبت کند ومعاونش نامه اعتراضی را گرفت و اعضای کمیسیون دوباره به صفوف ظاهر کننده ها برگشتند. اتحاد عمل بیسابقه افغانها بخاطر دفاع از حق پناهنده ها و مهمانها و آن افغانهای که اخراج میشوند، در هامبورگ همان روز به پیروزی عاجل دست یافت و شش نفر افغان اخراج نشد. والی هامبورگ شکست خورد و در آینده هم اتحاد عمل مقطعی دور از هرنوع گروه گرایی ها و محفل بازی ها خواهد توانست، موفقیت های بیشتری را مژده بدهد.
دوازدهم می سال دوهزار وپنج میلادی / هامبورگ.
اعلامیه های تظاهرات بزبان المانی و دری به شکل ضمیمه چاپ میگردد. یک مصاحبه اختصاصی و یک گذارشی جمعی از جوان هارا به زودی به دست نشر میسپارم. گزارشگر شما. باقی سمندر.