سخنی کوتاه درباره نقش جبهه تفاهم ملی در افغانستان

نوسان های فکری و روحی و دمیدن مشک باد در کوره سیاست تپش دل و قلب فعالین گروها را بیش از حد تند وگاهی کند میکند.حرص و ولع قدرت و بهره بردن ازخوان و سفره حاکمیت به جدوجهد شان می افزاید.

همانطوریکه تجربه نشان داده است حامد کرزی از زمان انتصاب در پترزبرگ جرمنی تا دوره انتخابات صدها کمیسیون بخاطر حل مشکلات و معضلات بوجود آورده است ولی کمتر مشکلی حل گردیده است. اینک مشکل دگر از دست دگر عنوان میشودکه نه حامد کرزی و نه تیم اش قادر به حل آن میباشند. جانب مقابل به قربانی دادن عادت کرده و حتی گویا جام زهر نوشیدن را هم تجربه کرده اند. هر دو طرف پوزسیون واپوزیسون جدیدالخلقه (نفی درنفی ا پوزسیون) از ناز وکرشمه همدگر خوب میدانند و رفق وفتق شان برای شان معلوم است و هرچه صغرا و کبرا بچینند باز هم سر و ته یک کرباس اند.

اینک مشکلا ت دگر از گونه دگر با کژ ومژ جلوه گر میشوندکه در پیمانه ملی، منطقوی و بین المللی پاسخ می طلبند. اگر پشتیبان و حامی حامد کرزی و اطرافیانش ناتو و ایساف وایالات متحده و اتحادیه اروپا وجاپان و.. است و هر یک از حامیان حامد کرزی منافع مقطعی، کوتاه مدت و دراز مدت در افغانستان، آسیای میانه ومنطقه دارند. هندوکش و پامیر تخته پرش بسوی شمال است، همانطوریکه بطرف جنوب بود. اگر سرحدات جنوبی شوروی به خطر مواجه میشد؛ میگ ها و تانک ها به حرکت میامدند و ارتش هشتم وقاری اوف ها در کنار جنرال گروموف ها با سکاد ... ، لوناها و...می ایستادند و جابجا میشدند و در جای دگر پرشنگ ها، کروس میزایل ها، پاترویوت ها و چف تاین ها به حرکت می آمدند و عقب نشینی یا گویا شکست یک طرف زمینه پیشرفت طرف دگر را بیشتر از پیشتر گسترش میداد و اینک که ستنگرها و بلو پایپ ها جایشان را به بی 52 ها و اپاچی ها و لشکر از مسترهاو سر هاداده است در این پیشروی از هندوکش تا دشت های مغیلان ترکمنستان و دریای خزر به یک سو و کوه های تیانشان در قزاقستان و تغییرات در کوههای قاف و قفقاز از سوی دگر و دور کردن عسکر اقا او ف از تخته شطرنج و برگماشتن مهره های دگر در بشکیک و همه وهمه فعل و انفعالاتی اند که حتی جابجائی در سفارت خانه های منطقه، در بانک جهانی و سازمانهای اطلاعاتی را به همراه دارد. سر این زنجیر دراز است و حلقه های کوچک و بزرگ باهم پیوسته در شور خوردن دائمیست. افغانستان حلقه ضعیف نیست. عمق و ژرفنای استراتیک برای یکی و تخته پرش برای دگری و هنوز کماکان منطقه نفوذ و سرحد دفاعی دگریست. فارورد پالیسیها یا سیاست پیش روی جای بفر ستیت یا منطقه حایل را مجددا روی تخته شطرنج میکشند. اگر یک حلقه شور بخورد حلقه های دگر ناگزیر شور میخورند و سخن از پایگاه سازی ها و یا "کنترول غنی سازی یورانیوم" در محور "شرارت" و... یکی بدنبال دگر کنش ها و واکنش ها بدنبال می آورد و افغانستان کماکان میدان بازیست. گاهی پیاده وزیر میگردد و گاهی هم چنان می نماید که از ملا تاعامی ششگوت شده اند. اگر بازی شطرنج را حرام اعلان نمیکردند شاید به جابجائی نیروها کمی پی میبردند.

در راستای همین تپ و تلاشهاست که تبدیل و تغیر و پوست انداختن افراد در صفوف حاکمیت حامد کرزی هر روزه قابل دید میگردد. تارهای مرئی و نامرئی دیگران در بالا و پایین حاکمیت به سادگی جلوه گر شده است.

اگر مولوی هادی شنواری امروز بطور آشکار به دفاع از سفیر کشور ایالات متحده امریکا برمیخیزد، فراموش نکرده ایم که در گرماگرم جنگ میان جبهه متحد اسلامی از یک طرف و طالبان از طرف دگر همین مولوی هادی شنواری نقش میانجی را بنا به پیشنهاد جبهه متحد اسلامی بازی میکرد و هر دو گروه وفاداری شانرا برای مولوی هادی شنواری بیان میکردند. از ان زمان تاحالا صد ها خبر گویا جدید خلق شده اند، آمده اند و رفته اند اما بسیار مهم و ضروریست تابدانیم که مشکل اصلی افغانستان درکجاست ؟ در ساختن دولت – ملت ؟ افغانستان که دولت و سه رکنش را داشت. چرا دولت را ازبین بردند؟ وکی ها از بین بردند؟ اگر افغانستان به معنی متعارف و مدرن کلمه وواژه دارای ملت واحد نیست، در این خطه از سالها به اینسو مردم زندگی میکنند که دیدیم که نتنها مردم قلع وقمع شدند بلکه شیرازه مردم را هم میخواستند از هم بپاشند. چنانچه تاجایی موفق شدند. مشکل کشورهای منطقه در رابطه با افغانستان در کجاست؟ این بدین معنی نیست که من مشکلات را در بیرون جستجو میکنیم و روی مشکلات داخلی ماست مالی مینماییم بلکه بخاطریست که باید بدانیم که منافع ملی چیست، منافع ملی ما کدام است، خواسته های دموکراتیک ما کدامست و همسایه ها از کدام اختلاف های ما تا حالا بهره جسته اند و بازهم چگونه میان درزها وچاک های اختلاف های ریز و درشت فانه می گذارند.؟ ارزش جیو پولیتیکی افغانستان تاچه حد درک گردیده و میگردد؟. اگر دیگران برای منافع صدساله و خواست نواده هایشان که به دنیا تا هنوز نیامده اند و بچه هایشان درسفر است و نامشان را مظفر گذاشته اند می اندیشند. آیا ما توانائی اینرا داریم که از نوک بینی خود دور را تر ببینیم ولو که خود را برج عاج نشین جلوه می دهیم ؟

افغانستان چه نقشی در استراتیژی منطقوی ایالات متحده امریکا دارد؟

آیا متحدین پنجاه ساله ایالات متحده امریکا که امروز زیر چتر ناتو متحد اند ولی در اتحادیه اروپا میخواهند قطب دگری بیافرینند و اروپای کهن و دنیای جدید هر دو توجه به استفاده از اختلاف های ما دارند وخود نیز بیشتر از پیشتر وارد کارزار رقابت اند و با چاشنی نیولیبرالیسم دکترین جنگ فرهنگ ها را به مثابه پایا ن تاریخ اعلان میدارند و سر از نو برای ما تاریخ مینویسند و فکر میکنند که ما را چپنک ای گیر کرده و باید در جان ما به اصطلاح بزنند. آیا این همه لشکر و مشکر دایه های مهربانتر از مادر برای مردم افغانستان اند ؟ کی ما را به این روز سیاه نشاند و حتی استخوان های مرده ها ما را بدست فرزندان ما ازگورستان های ما کشید؟ گاهی درمورد ضعف های خویش اندیشیده ایم؟ آنهاییکه از خوان نعمت چند اویرو دلار میگیرند و به دور بشقاب بادنجان میچنند، نیاز به فکر کردن ندارند، زیرا بارها بخورد ما داده اندکه از زور کاکاست که انگور در تاک هاست و دیدیم که تاکها و تاکستانها را چگونه به آتش کشیدند و در دختر رز را بستند و در ریا را بازهم باز کرده اند. این همه واعظان و جلوه در محراب و منبر حکایت از کارهای دگر در خلوت دارد. آنهاییکه شکل و مضمون، ظاهر و باطن را می خواهند ببینند، به شنیدن و خواندن گفته ها و نوشته ها و یا گفتارها و نوشتار ها بسنده نکرده بلکه به عملکرد احزاب، گروه ها، دولت ها و دسته بندی ما مینگرند. وقتی محک تجربه بمیان می آید میدانیم که پیامد غش بودن چیست و سره از ناسره چگونه جدا میشود.

مشکل کودکستان، مکتب و فاکولته، آموزش رشته های تخصصی و کاریابی و تولید نسل و تولید کالا چگونه خواهد شد؟ همه را هم دولت در حاکمیت و هم اپوزسیون جبهه تفاهم در خدمت بازار خواهی نخواهی میگذارند، زیرا نیولیبرالیسم چنین دیکته مینماید. وضع دهقان ها چگونه خواهد بود. تنها و تنها در مورد کشت جایگزین تریاک اندیشیدن کافی و شافی نیست بلکه باید در مورد حل مساله ارضی؛ حل مساله آب و چگونگی شیوه تولید فکرکرد. با طرح این مساله در جستجوی راه حل باید بود. بازنگری اصلاحات ارضی داود خان، فرمانهای شماره هشت وضمیمه آن که توسط رژیم وابسته به شوروی مطرح شد ، خواهی نخواهی جز اجندای روز حاکمیت و اپوزسیون مصلحتی اگر نیست ، فردا این معضله سر از زیر خاک میکشدو از همین حالا باید درموردش اندیشید. اصلاحات ارضی در هند، در ایران، در امریکا و جاهای دگر خواهی نخواهی مورد مطالعه قرار خواهند گرفت و حاکمیت و اپوزسیون مصلحتی از این اندیشه به دور اند، زیرا چشم به کمک های جامعه بین المللی دوخته اند. نمیدانم تاچه وقت آش خودرا با قاشق دیگران میخورند؟ تولید در شهر ها چگونه سر وسامان خواهد گرفت ؟ در وضع نیروهای تولید کننده و تمام پرسونل اجرایی و... چه بهبودی رونما خواهد گردید؟ اعضای متشکله دولت و جبهه تفاهم از این حرفها سر در نمی اورند و این کار را هم برای مشاورین عزیز شان می گذارند. اما تجربه سایر کشورها نشان میدهد که به بدبختی های مردم افزوده خواهد شد و فقیر و غریب غریب تر خواهد گردید و یک مشت کوچک افراد بزور قهر دولتی مورد حمایه قرار خواهند گرفت. اندکی تامل باید. علاج واقعه را پیش از وقوع بهتر است نه اینکه باز دنباله رو حوادث گردیم و سرنوشت ما را دگران رقم زنند. افغانستان در نقشی که هم اکنون در میان کشورهای پیرامونی دارد؛ تاچه وقت جامعه مصرفی خواهدبود و اگر از دوره گذار از تولید تریاک جان به سلامت برد، چه نقش را در اقتصاد منطقه خواهد داشت؟ کشاکش حاکمیت کرزی، اتاقهای صنعتی و انجو ها تاچه وقت زیر چتر حمایت بین المللی قرار خواهد داشت؟

مشکل نقض حقوق بشر چه میشود؟

مشکل تساوی حقوق زن ومرد و مشکل شهروندان چه میشود ؟

مشکل شهدا و معلولین چگونه حل میشود ؟

مشکل دولت دینی و دین دولتی در دموکراسی های حاکمیت کرزی و اپوزسیون یا جبهه تفاهم چگونه راه حل می یابد؟

ایا حامد کرزی واطرافیانش از یک سو و جبهه تفاهم ملی از سوی دگر توانائی اندیشیدن در  باره مشکلات و پیداکردن راه حل برای آن را دارند؟

تجربه میگوید نه! انکه نیاموخت از روز گار، چگونه میتواند از آموزگار بیاموزد؟

نگاهی به کار روائی های اعضای متشکله جبهه تفاهم ملی به ما می آموزاند که این جبهه واکنش ایست در برابر حاکمیت حامد کرزی و اطرفیانش. جبهه ایست که حتی به تفاهم ملی هم چندان باور ندارند چه رسد به اینکه درمورد تفاهم دموکراتیک بتوانند، بیاندیشند. رسیدن به تفاهم ملی بدون درک و تفاهم دموکراتیک ممکن نیست. تفاهم دموکراتیک در چارچوب فکر نژادی، قومی و سمتی نمیگنجد. تفکر دموکراتیک قوم برتر و نژاد برتر و نژاد نجیب و نانجیب، نژاد آریایی و ناآریایی را مورد بازنگری دقیق قرار میدهد و کوره های آدمسوزی اریایی ها را در اروپا بخاطر همه آریا بازی ها می آورد تا شاید درس عبرت بگیرند و یکبار دگر افغانستان را لابراتوار و ازمونگاه تجارب شکست خورده نسازند. به نظر من هر دو گروه، چه آنهاییکه در حاکمیت قرار دارند و یا آنهاییکه درجبهه تفاهم ملی گرد آمده اند، هر چه باشند، دموکرات نیستند. حتی با پیوستن تن چند از آنهاییکه خود را دموکرات میگویند، به جبهه حامد کرزی و یا جبهه تفاهم ملی باز هم خصوصیت و کرکتر هر دو گروه دموکراتیک نمیگردد. شایدآب رابه هرظرفی بیاندازید رنگ همان ظرف راخواهد گرفت ولی از انجاییکه آب از سرچشمه خت است با چمچه چمچه گرفتن این آب گل الود وسیل آلود ی راکه من میشناسم ، پاک نمیگردد. بایدآب را از سرچشمه پاک کرد. به نظر من هردوگروه هم گروه حامد کرزی واطرافیانش و هم گروه جبهه متحد تفاهم ملی خواهی نخواهی پشت و روی یک سکه را میسازند. اینها با همدگر وجوه توافق و اشتراک زیاد دارند. همانطوریکه وجوه اختلاف شان پوشیده نیست. اما در مورد دموکراسی و حاکمیت مردم افغانستان هر دو گروه نه وفادار اند ونه متعهد. دموکراسی برای هر دو گروه شعار تاکتیکی است تا در سطح کشور و دنیا مانور کنند و توجه محافل نیو لیبرال وشرکا را جلب نمایند. تجربه نشان میدهدکه حاکمیت مردم و برای مردم و توسط مردم و تمام شکل و مضمون دموکراسی هیچگاه با دریوزه گری میسر نمیگردد. بگذار آنهاییکه میخواهند ژاژ خایی کنند اما خط فاصل میان خود و تمام نیروهای طرفدار دموکراسی از یک طرف و گروه های حاکمیت حامد کرزی و اطرفیانش با اپوزسیون مصلحتی جبهه تفاهم ملی در سطح کشور، منطقه و جهان کشیدن امریست که می باید یکبار دیگر با یک نه تاریخی در پیشگاه تاریخ کشیده شود. من همه را به چالش فرا میخوانم و باید با صراحت بنویسم که این موضع من است و به هرکه برمیخورد، بربخورد.

نیروهای ملی – دموکرات افغانستان!

از خود بپرسیم که اگر پشتیبانی های بین المللی حامد کرزی یک روز در صحنه افغانستان حضور نداشته باشند(امری که در قرن بیست ویک خیال است ومحال) آیا حامد کرزی به اریکه حاکمیت تکیه خواهد داشت؟ آیا این رژیم بقا خواهد داشت؟ اگر حامد کرزی به حاکمیت تکیه نداشته باشد، همین اکنون تمام نیروهای ماقبل مدرن یا پیش مدرن و جبهه تفاهم ملی خواهند توانست برای یک روز جبهه ائتلافی شانرا حفظ نمایند؟ تا چند ماه دیگر مواد تبلیغاتی قومی و نژادی و سمتی مورد مصرف خواهدبود؟ اگر این مواد که تاریخ مصرف شان گذشته و ازناچار ی در افغانستان به مصرف میرسند، در کندو و چاسدان کم گردند، چه ابزار دیگری را به کارزار مصرف عوام الناس سوهان و بل لو میزنند؟ به نظر من حاکمیت کرزی و جبهه تفاهم ملی لازم و ملزوم یک دگر اند. کنش یکی – واکنش دیگری را به دنبال دارد و کنش و واکنش جهانی و منطقوی به آن افزون گردیده و موضوع مغلق تر خواهد گردید. پس نیروهای ملی – دموکرات افغانستان نه در خط اول حامد کرزی و اطرافیانش و نه در خط دوم جبهه تفاهم ملی بلکه در خط سوم یا جبهه ملی – دموکراتیک افغانستان منسجم گردیم. جبهه سوم از نگاه بالقوه وجود دارد و از نگاه بالفعل تلاشها باید کماکان برای تدوین پلاتفورم این جبهه تشدید یابد. فراملی بودن، فراقومی بودن، فرا ایدئولوژیک بودن در همین شب و روز یکبار دگر رقم میخورد.

آنهاییکه به منافع انسان و انسانیت می اندیشند و قصد دارند جامعه انسانی در افغانستان برپا دارند، تاوان کوچکترین لغزش تاکتیکی و یا استراتیژیکی را با بهای گزاف پرداخت خواهند کرد. تاکتیک همیشه در خدمت استراتیژی خواهد بود و دچار تکتیک پروسه شدن و یا کرنش به خود روی ها نمودن گمراهی دگری را به دنبال خواهد داشت. وقتی میگویم تاکتیک در خدمت استراتیژیست قید مینمایم که اجازه نخواهم داشت تاهدف را تقدیس نموده و هر نوع وسیله را برای رسیدن به هدف توجیه نمایم. با وسایل و ابزار غیر دموکراتیک و یا ضد دموکراتیک نمیتوان بسوی فردای دموکراتیک رهنوردید.  

یاران !

فلک را سقف بشگافیم و طرح نو در اندازیم.

این مقال ناتراش و ناخراش را با درحافظ شیرازی بپایان می رسانم .

نوبت زهد فروشان گران جان بگذشت