گزارش سازمان نظارت بر حقوق بشر

برگردان از انگليسی به فارسی دری: اسد اله الم

برای ديدن متن اصلی اینجا را کليک کنيد

ايالات متحده آمريکا در کابل در " زندان تاريک" عمل می کند

نيويارک 19 دسامبر 2005

سازمان نظارت بر حقوق بشر امروز از قول زندانيان گوانتانامو گزارش می دهد که آمريکا تا سال 2004 زندانهای مخفی در افغانستان داشته  که در آنجا زندانيان را شکنجه داده  و با آنها بد رفتاری میكردند. هشت زندانی که در حال حاضر در گوانتانامو محبوسند به وکلای مدافع خود گفته اند که آنها در محلی در نزديکی کابل در بين سالهای 2002 تا 2004 زندانی بوده  اند. زندانيان که اين زندان را " زندان تاريک" ناميده اند، گزارش می دهند که آنها در آنجا با زنجير به ديوار بسته شده اند، هفته ها بدون غذای کافی و يا آب نوشيدنی در تاريکی مطلق به سر می بردند و همزمان با صداهای بلند موزيک ريپ، موزيک مخصوص راک (heavy metal music) و صداهای دلخراش باعث اذيت آنها ميشدند . زنجير و زولانه ها دست و پاه های آنها را کبود و متورم نموده و برای آنها ناممکن ساخته بودند تا به راحتی از يك پهلو به پهلوى ديگربغلتند و يا بخوابند. آنها می گويند که مستنطقين آمريکائی، آنها را در هنگام تحقيق مورد لت و کوب نيز قرار داده اند

به اساس گفته های متفق القول اين محبوسين، نه محافظين آمريکائی و افغانی آنها و نه هم مستنطقين آمريکائی آنها لباس نظامی در بر داشته اند، اين نشانه آن است که اين زندان بايد متعلق به  سازمان سيا (CIA) بوده باشد. زندانيان علاوه می کنند که آنها در تجريد کامل به سر برده ، هيچ کس نه از نمايندگان صليب سرخ جهانی و يا کدام سازمان مستقل ديگری اجازه ملاقات با آنها را داشته اند. جان سيفتون (John Sifton) کارشناس تروريزم و ضد تروريزم در سازمان نظارت بر حقوق بشر از دولت آمريکا مطالبه می کند تا در مورد " زندان تاريک" در کابل توضيحات لازم ارائه نمايد. "هيچ کس بدون درنظرداشت اينکه مقصر متهم به چه جنايت است، نبايد در يك زندان مخفى قيد و مورد شکنجه قرار بگيرد.

ادعا های زندانيان از طريق وکيل های مدافع آنها با سازمان نظارت بر حقوق بشر در ميان گذاشته شده است, اما سازمان نظارت بر حقوق بشر موفق نگرديده تا به شکل مستقيم با زندايان تماس برقرار نمايد، زيرا ايالات متحده آمريکا به سازمان نظارت بر حقوق بشر اجازه نمی دهد تا از محبوسين در گوانتانامو و يا ديگر زندان ها در خارج از آمريکا ديدن کند.

برای سازمان نظارت بر حقوق بشر گزارشات زندانيان به قدر کافی معتبر است تا ضرورت يک استفسار رسمی را توجيه کند. زندانيان توابع کشورهای مختلف می باشند و وکيل های مدافع جداگانه دارند. هيچ کدام از آنها ادعا نمی کند که بيشتر از 6 هفته در محل مخفی به سر برده باشند و هيچ يك آنها ادعا هاى بيجا و غير ضرورى ندارند.

اکثر آنها در کشورهای آسيائی و يا شرق ميانه دستگير و بعد به افغانستان منتقل شده است. زندانی های که توسط هواپيما منتقل شده اند می گويند که از محل نشست هوا پیما تا زندانى كه آنها را بدانجا منتقل کرده اند تقريبا" 5 دقيقه فاصله با موتر بوده است. بعضی از زندانی ها را چندين مراتبه از آنجا به محلات مخفی ديگرى در نزديکی کابل انتقال داده اند، در جاهائيکه به قول خود شان تعداد ديگري از زندانيان گوانتانامو هم زندانی بوده اند.

سازمان نظارت بر حقوق بشر حدس می زند که "زندان تاريک"  در اواخر 2004 بعد از آنکه زندانی ها به بگرام منتقل شده اند، بسته شده است.

م ذ ، کسی که در سال 2002 دستگير شده است ( نام و شهرت  اصلى او از طرف وکيل او افشا نشده است)  گفت: که او در اين زندان در حدود 4 هفته کامل " در يک زير زمينی تاريک با صدای بلند موزيک" در بند بوده است.  آنها او را در يک تک سلولی در "جائيکه مطلق تاريک و بدون روشنی" بوده است، نگاه داشته اند.  برای تحقيق آنها او را به اطاق داراى نور خيره كننده برق برده و او را به حلقه ای که بر روی زمين محکم بود، می بستند. مستنطقين او را حتى تهديد به تجاوز جنسی می کردند. بنيام محمد، يک زندانی اتيوپيايی در گوانتانامو، کسی که در انگلستان بزرگ شده است به وکيل مدافع خود از تجارب سال 2004 خود در "زندان تاريک" چنين تعريف می کند:

همه جاه کاملا" سياه بود و اکثر وقت در اطاق روشنی نبود..... آنها مرا دو بار آويزان کردند، در روز دوم اجازه يافتم تا چند ساعتی بخوابم، بعد مرا دوباره آويزان کردند، اينبار به مدت دو روز. پا هايم ورم کرده بود و دستها و مچ های دستانم بی حس شده بودند..... 20 روز کامل گوشهايم را موزيک بلند اذيت ميكرد، بعد از آن بايد ساعتها صدا های ترس آور و وحشتناك را می شنيديم. يکبار در حاليكه مرا به زنجير ها محکم بسته بودند. مستنطقين سازمان سيا کوشش می نمودند تا از كسانى اعتراف بگيرند بعد از ديگران بلاخره نوبت بمن رسيد، شب و روز اينكار ادامه داشت...، بسياری ها اعصاب شان را از دست داده بودند. من می توانستم بشنوم که چطور كسانى سرهای شانرا به در و ديوار می کوبيدند و فرياد می کشيدند.

ی ک ، يکی ديگر از زندانی ها ( نام وشهرت  او از طرف وکيل او افشا نشده است) مي گفت که او در تاريکی مطلق به ديوار بسته شده است و در عين حال بی خوابی و موزيک بلند و دوامدار را بايد تحمل می کرد. او گفت که در هنگام تحقيق او را لت و کوب نيز کرده اند. او به وکيل مدافع اش گفت که " مردم از درد فرياد می کشيدند و گريه می کردند".

عبدل سلام علی ال هيدای ، يمنی، کسی که از دستگيری و انتقال اش به افغانستان نزد سازمان نظارت بر حقوق بشرسند وجود دارد، گفت که او در سال 2003 چندين مراتبه در " زندان تاريک" در بند بوده است. او به وکيل مدافع اش گفته است که او با زنجير به ديوار بسته شده است، در تاريکی مطلق و دوامدار و بی خواب در معرض سر و صداهای گوش خراش قرار گرفته است.

اطلاعات مشابه وکيل هسين، جميل ال بنأ و بشير ال راوی سه زندانی ديگر ارائه می کنند که آنها در " زندان تاريک" در قيد بوده اند. اين ها نيز از تاريکی دوامدار، زنجير، بی خوابی، غذا و آب غير کافی و لت و کوب در هنگام تحقيق گزارش می دهند.

 به تاريخ 18 اخبار آ بی سی (ABC News) گزارش می دهد که سازمان سيا در کابل در يک محل مخفی زندان دارند. گماشتگان سيا که با تلويزيون آ بی سی تماس گرفته اند ، نگرانی شانرا در مورد ميتودهای تحقيقی اين سازمان ابراز داشته اند. به قول اين گماشتگان که از آ بی سی خواسته اند تا هويت آنها را فاش نکند، سازمان سيا 6 ميتود شکنجه را عليه زندانيانى بکار می بندد که تصور ميكنند در موارد مشخص معلومات بيشتر از آنها بدست مى آورند. اين ميتودها شامل بی خوابی، نگاه داشتن زندانيان در سرمای طاقت فرسا تا مدت 40 ساعت، غرق کردن و خفه کردن در آب waterboarding))  يعنی مستنطقين زندانی را آنقدر درزیر آب نگاه می دارند تا او احساس کند که در حال خفه شدن و جان سپردن است. آنها به آ بی سی گفته اند که سازمان سيا اين ميتود ها را از مارچ 2002 به اينطرف رسما" به مامورانش اجازه داده است و اين ميتودها در کابل و جا های ديگر به کار گرفته شده است.

گزارشات زندانی های گوانتانامو با حکايتهای در مطابقت قرار دارند که از طريق اخبار آ بی سی و ال عربی به روی ويديو نشان داده شده است. در اين ويديو 4 زندانی را که در ماه جولای از زندان بگرام فرار کرده اند، نشان می دهد که می گويند که قبل از اينکه آنها را به زندان بگرام منتقل کنند، آنها در "زندان تاريک" در قيد بوده اند و آنها مجبور به شنيدن موزيک بلند و دلخراش بود, در تاريکی مطلق بسر ميبردند و هم چنين مورد ضرب شتم قرار گرفته اند.

سازمان نظارت بر حقوق بشر به اين نزديکی ها از 26 نفر " مفقود" شده خبر می دهد که به گمان آنها اين افراد در يک محل مخفی در بازداشت آمريکائی ها می باشند. اين بازداشت ها کاملا" غير قانونی اند. مسؤلان اين بازداشتها يا انکار می کنند که اين افراد را در قيد خود دارند و يا از افشاى محل نگهدارى آنها سر باز می زنند، از اينکه محل نگهدارای آنها بگويند. به گمان سازمان نظارت بر حقوق بشر، ايالات متحده آمريکا از زندان مخفی در کابل چند بار برای در بند نگاه داشتن محبوسين "گم شده" استفاده كرده است. طبق نظر سازمان نظارت بر حقوق بشر اين شکنجه ها و بد رفتاری ها، بر خلاف قانون مجازات آمريکا و بر خلاف قوانين جاری افغانستان می باشند. بد رفتاری با زندانيان بر خلاف ميثاق عليه شکنجه و پيمان نامه بين المللی در زمينه حقوق مدنی و سياسی ميباشد که هر دو از طرف امريکا به تصويب رسيده است.

سازمان نظارت بر حقوق بشر از مدتها به اين طرف خواهان باز پرسان ويژه می باشند که در مورد بد رفتاری های ممکنه با زندانيان در زندانهای آمريکای ها تحقيق کنند.سيفتون (Sifton) می گويد " ما در اين جا از شکنجه در تئوری صحبت نمی کنيم، بلکه از واقعيتها صحبت می نماييم" ماموران ايالات متحده آمريکا در صورت نقض  قانون  بايد مجازات شوند. به اين خاطر ماموران ويژه در اين مورد ضروری اند.

سازمان نظارت بر حقوق بشر به ايالات متحده اعلام ميدارد که افراد " گم شده" را در زندانهای معلوم منتقل نموده ومواد قوانينی را که بر اساس آن زندانی ها را نگاه می دارند به طور مفصل ارائه دهند و ملاقات ناظران بی طرف را با زندانيان اجازه بدهند.

سيفتون گفت: "وقت آن رسيده است تا دولت بوش زندان های مخفی را ببندد و در قيد نگاهداشتن غير قانونی مردم را خاتمه بدهد."